الفبای فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

اساس الفبای فارسی با [[الفبای عربی]] یکی است، اما الفبای فارسی دارای چهار حرف است که [[واج]]‌های متناظر آنهاآن‌ها در [[زبان عربی|عربی]] استاندارد وجود ندارد. یک خوشنویسخوش‌نویس به نام خواجه ابولمال، سه نویسهنویسه‌ی [[پ]] [[ژ]] و [[چ]] را به [[الفبای عربی]] اضافه کرد و پس از مدتی، نویسهنویسه‌ی [[گ]] نیز پس از چندی دگرگونی، به شکل کنونی درآمد.<ref name="ReferenceB"/> برخی از حروف فارسی با حروف متناظر خود در عربی متفاوت هستند؛ مثلاً حرف «ک» در فارسی در حالت ''پایانی'' یا ''تنها'' با سرکش نوشته می‌شود درحالی‌که این حرف در عربی در این دو حالت بدون سرکش به صورت «ک همزه‌دارك» نوشته می‌شود. هم‌چنین حرف «ی» در حالت ''پایانی'' در فارسی بدون نقطه است، اما در عربی ی با دو نقطه در زیر آن«ي» نوشته می‌شود. برخی از حروف در فارسی دارای بیش از یک شکل هستند، مانند حرف «هـ» که چهار شکل مختلف دارد.

درحالی که عربهاعرب‌ها فاقد چهار حرف اصلی (پ، ژ،چ، گ،‌ز،‌ چگ) هستند، بسیاری از حروف الفبایشان را به گونه‌های متفاوت ادا می‌کنند. امروزه تمام حروف خاص عربی همانند (ظ،ث، ض،ص)، ذ(ح)، (ص،ذ، ثض، ظ)، (غع)، (حق)، (ط)، (همزه، عین ساکن، تنوین‌ها، تشدید، اِعراب و غیره) در خط فارسی هم وجود دارند که نشان میدهدمی‌دهد این خط ابتدا توسط اعرابعرب‌ها ساخته شد و سپس به ایران راه یافت. در مقابل، ایرانیان چهار حرف خاص خود را به خط عربی اضافه کردند. بعبارتبه‌عبارت دیگر اگر خط فارسی ابتدا در ایران ساخته شده بود، اکنون حروف هم‌واج در آن وجود نداشت و چه دلیلی داشت که برای یک واج مثل واج (زِ)، چهار نوع حرف (زِ،ز، ضِ،ذ، ظِ،‌ض،‌ ذِظ) ابداع شود؟ بعلاوهبه‌علاوه اگر خط فارسی ابتدا در ایران ساخته شده بود، امروز در الفبای عربی شاهد چهار حرف پارسی (پ، ژ، گ،‌ چ) نیز بودیم.