گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز Babooneh صفحهٔ گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر را به گزارش کمیسیون ۹/۱۱ منتقل کرد: مانند ۹/۱۱ (فیلم) و فارنهایت ۹/۱۱ |
نظر پونز |
||
خط ۱:
{{italic title}}[[پرونده:911report_cover_HIGHRES.png|جایگزین=|بندانگشتی|جلد گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر]]{{Infobox Government agency▼
▲[[پرونده:911report_cover_HIGHRES.png|جایگزین=|بندانگشتی|جلد گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر]]{{Infobox Government agency
|agency_name=National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States
|logo=
سطر ۶۶ ⟵ ۶۵:
این کمیسیون نتیجه گرفت که از ۱۹ هواپیماربا ۱۵ نفر تبعه [[عربستان سعودی]] بودند اما کمیسیون شواهدی نیافت که دولت سعودی به عنوان یک نهاد یا مقامات ارشد سعودی به طور فردی سازمان القاعده را برای اجرای حملات تروریستی تأمین مالی کرده باشند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=28 Pages: 9/11 classified report|نشانی=https://www.cbsnews.com/news/60-minutes-911-classified-report-steve-kroft/|وب‌گاه=CBS News|بازبینی=2019-03-18|کد زبان=en|نویسنده=|تاریخ=}}</ref>
== تحلیل‌ها و انتقادها ==
ریچارد پوزنر در ''[[نیویورک تایمز]]''، گزارش کمیسیون را به خاطر سبک نوشتاری جذاب، روان و یک‌دست علی‌رغم تعدد مؤلفان آن ستایش کرد و آن را «یک پیروزی ادبی غیرمحتمل» خواند اما انتقاداتی را نیز بدان وارد کرد؛ از جمله این که گزارش امر تحقیقات را با امر پیشنهادها برای آینده خلط کرده است، و این اعتقاد کمیسیون که ساختار اطلاعاتی امریکا نامناسب است آن را به سوی سرزنش فله‌ای کل ساختار سیاسی امریکا برای عدم پیشگیری از حملات سوق داده است. این ادعای کمیسیون که القاعده «از ناکامی‌های نهادی ما بهره‌برداری کرد» اغراق‌آمیز است چون دولت‌های ایالات متحده پیش از این از خطر [[اسامه بن لادن]] به خوبی آگاه بودند اما به دلایل مختلف از اقدام علیه این تهدید خودداری کردند چنان که تا یک هفته پیش از حادثه مسئله القاعده در شورای امنیت ملی دولت جورج بوش اصلا مورد بحث نبود. پونز این امر را به بی‌توجهی طبیعی دولت‌های جدید به اولویت‌های دولت قبل مربوط می‌کند.<ref>{{یادکرد خبر|عنوان=The 9/11 Report: A Dissent|نشانی=https://www.nytimes.com/2004/08/29/books/the-9-11-report-a-dissent.html|کوشش=The New York Times|تاریخ=2004-08-29|تاریخ بازبینی=2019-03-18|شاپا=0362-4331|زبان=en-US|نام=Richard A.|نام خانوادگی=Posner}}</ref>
در سال ۲۰۰۴، نویسنده مجله هارپر، بنجامین دموت، در مقاله‌ای با عنوان «ماست‌مالی به عنوان خدمت عمومی: چگونه گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر ملت را فریب می‌دهد» نوشت:<blockquote>واقعیت غم‌انگیز واضح -- این را بعد از ۴ روز کامل مطالعه گزارش می‌گویم -- این است که '''''گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر'''''، علی‌رغم حجم عظیم کار پشتیبان آن یک فریب و تقلب است. این کار مجموعه‌ای از مانورهای فرار است که مخاطب را کودک می‌پندارد، حق‌گویی را به خباثت تبدیل می‌کند و واقعیاتی که نیاز به تحقیق و مقابله فوری دارد را پنهان می‌کند. از آن‌جایی که دائماً مشغول ممانعت از تلاش‌ها برای تمیز واکنش‌های رهبری بهتر از بدتر است، کمیسیون نمی‌تواند وظیفه خود مبنی بر تعلیم مخاطب در مورد عادات ذهنی و طبیعت حیاتی که باید در کسانی که برای انجام وظیفه در شرایط بحران انتخاب شده‌اند وجود داشته باشد را انجام دهد.<ref>{{یادکرد خبر|عنوان=Whitewash as public service|نشانی=https://harpers.org/archive/2004/10/whitewash-as-public-service/|کوشش=Harper's Magazine|تاریخ=2004-10|تاریخ بازبینی=2019-03-18|شاپا=0017-789X|نام=Benjamin|نام خانوادگی=DeMott}}</ref></blockquote>
در سال ۲۰۰۷،کین و همیلتون، رئیس و نائب رئیس کمیسیون، کتابی منتشر کردند و در آن انتقادات جدی را به کمیسیون و گزارش آن وارد کردند؛ از جمله این که آن‌ها «بازی داده شدند تا شکست بخورند»، بودجه به طور عمد ناکافی بود تا نتوانند یک تحقیق کامل انجام دهند، از دسترسی به حقیقت ممنوع شدند، و از طرف مقامات ارشد پنتاگون و اداره هوانوردی فدارل فریب داده شدند تا آنجا که به فکر اعلام جرم علیه این مقامات افتاده بودند. کمیسیون دیر راه افتاد و بازه زمانی محدودی داشت؛ از بررسی مدارک اصلی خودداری کرد و تعارض‌ها در روایات مختلف حادثه را نادیده گرفت. آن‌ها گفتند که مدارک کمیسیون «با حقیقت فاصله داشت».<ref>{{یادکرد خبر|عنوان=9/11 - the big cover-up?|نشانی=https://www.theguardian.com/commentisfree/2007/sep/12/911thebigcoverup|کوشش=The Guardian|تاریخ=2007-09-12|تاریخ بازبینی=2019-03-18|شاپا=0261-3077|زبان=en-GB|نام=Peter|نام خانوادگی=Tatchell}}</ref>
| |||