ایرانیان که در تمام رشته‌های هنری تزئین سنگتراشی،[[سنگتراشی]]، [[منبت‌کاری]] و غیره مهارت فوق‌العاده بخرجبه خرج داده‌اند در فن [[مجسمه‌سازی]] علاقهعلاقهٔ زیاد از خود نشان نداده‌اند و این عدم علاقهبی‌علاقه‌گی به ایجادساخت مجسمه، در برخی ادوار تاریخی پیش از اسلام و در دوران اسلامی همچنان ادامه داشته‌است.
مجسمهٔ مکشوفی [[آیاپیر]] در [[شمی]] (از نواحی [[ایذه]]) بزرگترین مجسمه‌ای است که تاکنون در خاک ایران پیدا شده، و تنها مجسمهمجسمهٔ برنزی بزرگی است که از دوران‌های قدیم ایرانیان به یادگار باقی‌مانده‌است؛باقی مانده‌است؛ ولی مجسمه‌های کوچک خصوصاً از عهد [[اشکانیان]] و [[ساسانیان]] در کشور ما زیاد ساخته شده و تمام خصوصیات پیکر تراشی[[پیکرتراشی]] ایران نیز در این مجسمه‌های کوچک دیده می‌شود. با این حال مجسمهمجسمهٔ بزرگی از «[[اوتان]]» پادشاه «[[الحضر]]» از مرمر تراشیده‌اند و اکنون در موزه[[موزهٔ موصل]] محفوظ است و۲۲۰ سانتیمتر ارتفاع دارد و حال اینکه ارتفاع مجسمه آیاپیر از ۱۹۰ سانتیمتر تجاوز نمی‌کند. می‌گویند یکی از خصایص پیکر تراشیپیکرتراشی ایرانیان در عهد اشکانیان این بود که مجسمه را از مقابل می‌تراشیدند و به آن حرکت نمی‌دادند. مثلاً اگر مجسمهٔ مرمری را که از [[دورهدورهٔ اشکانیان]] است و امروز در [[موزهموزهٔ موصل]] محفوظ می‌باشداست با مجسمه دیسکمجسمهٔ انداز،دیسک‌انداز، کار «[[مایرون]]» مجسمه‌ساز معروف [[یونان]] در قرن پنجم پیش از میلاد مقایسه کنیم اختلاف زیاد میان آن دو مجسمه مشاهده می‌نماییم. در مجسمهمجسمهٔ دیسک‌پراندیسک‌‌انداز یک پا عقب‌تر از پای دیگر قرار داده شده و کمر بطرفبه طرف جلو خم شده و دست یکی بطرفبه طرف عقب و یکی بطرفبه طرف جلو به حرکت درآمده است.
در مجسمه «اوتال» پادشاه الحضر پای چپ فقط کمی جلوتر از پای راست قرار داده شده و کفش‌ها کاملاً شبیه به کفش‌های مجسمه آیاپیر است. پادشاه الحضر نیز مانند امیر شمی شلوار بلندی بر تن کرده که تا زانویش می‌رسد و روی قبا کمربندی بسته تا شمشیر خود را به آن آویزان کند ولی کمربند کمی پایین‌تر از حد معمول بسته شده. شاید شمشیر سنگینی کرده و آن را پایین آورده.
