آتوسا: تفاوت میان نسخه‌ها

آتوسا چهار پسر از داریوش داشت: [[خشایارشای یکم]]، [[ویشتاسپ (پسر داریوش و آتوسا)|ویشتاسپ]]، [[ماسیشته (ساتراپ)|ماسیشته]] و [[هخامنش (ساتراپ)|هخامنش]]. خشایارشا بزرگترین فرزند بود؛ [[ویشتاسپ (پسر داریوش و آتوسا)|ویشتاسپ]]، فرماندار نیروهای خشایارشا در [[باختر (بلخ)|باختر]] و [[سکاها]] بود؛ [[ماسیشته (ساتراپ)|ماسیشته]]، یکی از فرماندهان خشایارشا بود، و [[هخامنش (ساتراپ)|هخامنش]]، دریاسالار ناوگان مصر بود. آتوسا به خاطر تبار و زیرکی خود، تأثیر زیادی بر شوهرش و دربار هخامنشی داشت. در سال ۴۸۷ پ. م در دعوای حرم‌سرا، او حمایت داریوش را با جانشینی خشایارشا به‌دست‌آورد. خشایارشا اولین پسرش بود ولی اولین فرزند داریوش نبود. داریوش سه پسر دیگر از اولین زنش، دختر [[گئوبروه (هم‌پیمان داریوش یکم)|گوبریاس]] داشت. انتصاب خشایارشا به عنوان فرماندهٔ کل ارتش پارسی به او قدرتی برای جانشینی در آینده داد. جابه‌جایی قدرت بعد از داریوش به خشایارشا، باید به سبب اقتدار بزرگ آتوسا و چرا که آتوسا بیش از نیمی از لشکریان و تمام درباریان داریوش را در دست داشته باشد این عمل جانشینی انجام شد. آتوسا در مدت حکومت پسرش، او جایگاه والای [[ملکه مادر]] را به دست آورد.<ref name="Schmittatossa" /> هنگام درگیری میان آرتوبازان (Artobazane؛ پسر همسر داریوش بزرگ) و خشایارشا، به سبب اینکه خشایارشا در هنگام پادشاهی پدرش به دنیا آمده بود، تخت پادشاهی را از آن خود کرد. هرودوت اظهار می‌دارد که حتی بدون این دلیل هم، پادشاهی از آن خشایارشا بود، چرا که «تمام قدرت در دست‌های آتوسا بود».<ref name="rosenbloom">{{پک|ROSENBLOOM|2013|ف=Atossa|ک=The Blackwell Encyclopedia of Greek}}</ref> اما احمدی، جانشینی خشایارشا را تصمیم قاطعانه داریوش می‌داند، چرا که با سپردن ولی‌عهدی به دیگر پسرانش (از همسرانی غیر از تبار هخامنش)، زمینه جاه‌طلبی و باج‌گیری آنها را میسر می‌کرد. دومین سند احمدی، گزارش هرودوت است که روایت می‌کند در آستانه لشکرکشی داریوش به مصر، پسرانش بر سر جانشینی به کشمکش پرداختند که با مداخله آتوسا، به نفع خشایارشا پایان پذیرفت، اما حقیقت آن است که در در برجسته‌نگاری‌های داریوش و خشایارشای جوان، بر روی چهارچوب‌های دروازهٔ جنوبی تالار اصلی تَچَر و نبشتهٔ سه زبانهٔ روی برجسته‌نگاری چهارچوب شرقی آن (XPk)، خشایارشا بر خلاف سنت دیرینه شاهان هخامنشی، خود را به صراحت شاه نخوانده‌است. این کتیبه نماینگر این است که خشایارشا، در زمانی بسیار زودتر (از گزارش هرودوت) و به صراحت، به جانشینی پدرش برگزیده و معرفی شده بود.<ref name="ahmadi" />