مرجع تقلید: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مرجع تقلید''' در [[فقه امامیه|مذهب فقهی امامیه]] به [[مجتهد]] جامع‌الشرایطی گفته می‌شود که [[توضیح المسائل]] (رساله عملیّه) یا کتاب [[استفتاء|استفتائات]] داشته باشد و دارای پیروانی باشد که در [[فروع دین]] و احکام فقهی اسلامی از وی پیروی کنند. بنا به عقیده مشهور در میان فقهای شیعه مفتی و مرجع تقلید بایست زنده باشد. ([[شیخ انصاری]] ادعای [[اجماع (فقه)|اجماع]] کرده‌است).<ref>محمدی، اصول فقه. ۱۹۰</ref>

تقلید در مذهب شیعه از عصر امامان آغاز شد. آنان پیروانشان را به راویان حدیث یا یاران نزدیک خود، ارجاع می‌دادند و گاهی یاران خود را به حضور در مساجد و مراکز عمومی برای فتوا دادن و ارشاد مردم تشویق می‌نمودند. ظهور تقلید در عصر امامان و تشویق آنان به این امر، بعلت فاصله زیاد میان شهرها، فراهم نبودن امکانات ضروری برای مسافرت مردم و در نتیجه دشواری دسترسی به یا دسترسی نداشتن به وی، عاملِ تقیه در بسیاری موارد و بالاخره پدید آمدن مشکلات شخصی و عسر و حرج برای امامان در صورت مراجعه مستقیم مردم به آنها بود. در عصر غیبت صغرا نیاز به تقلید در احکام شرعی بیشتر احساس شد و بنا بر توقیعی که از آخرین دوازدهم شیعه نقل شده‌است، مرجع شناخت احکام در موضوعات جدید را فقیهانی معرفی کرده که دارای شرایطی هستند و مردم باید از آنها تقلید کنند.<ref>[http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=3752 تقلید] بنیاد دائرةالمعارف اسلامی</ref>

در ابتدا رابطه مردم و فقهای بزرگ که مرجع نامیده می‌شدند رابطه‌ای نامتمرکز بود و در منطقه یک یا چند فقیه محل رجوع مردم بودند. در دوان [[صفویه]] با حضور علمای مهاجر از [[جبل عامل]]، [[لبنان]] در دربار صفوی گرایشی به ایجاد تمرکز در روحانیت شکل گرفت و علمایی پدیدار شدند که شهرتی فراتر از منطقه خود داشتند. نقطه اوج این تمرکز در دوران اقامت [[ بروجردی]] در [[حوزه علمیه قم]] شکل گرفت، بروجردی مرجع تقلید بدون رقیب شیعیان شد و ثروت بزرگی در این شهر جمع شد. پس از مرگ او دوران تکثر مرجعیت دوباره فرا رسید.<ref name=dw />

از دیدگاه فقهی، فقهای شیعه در زمان غیبت [[ زمان]]، نایبان عام و جانشینان وی در امور شرعی و استنباط و تبیین احکام فقهی اسلامی محسوب می‌شوند.

در هر دوره‌ای مرجعی که از دیگران دانش بیشتری دارد و مردم بیشتر به او مراجعه می‌کنند، به نام مرجعیت اعلی، یا مرجعیت کل شناخته شده و مرتبه بلندتری در جامعه [[شیعه]] بر عهده دارد. چنانچه دربارهٔ مصادیق آن در دوره معاصر نظر واحدی وجود نداشته باشد نمی‌توان کسی را از مصادیق مرجعیت اعلی دانست.{{مدرک|تحقیق دست‌اول و نیاز به منبع}}

{{پانویس|۲}}