لئوناردو داوینچی: تفاوت میان نسخه‌ها

| شهر مرگ = [[امبواز|آمبواز]]

| جنبش =[[رنسانس میانه]]

| آثار برجسته = [[شام آخر]]{{سخ}}[[مونالیزا]]{{سخ}}[[مرد ویتورین]]{{سخ}}[[بانویی با قاقم]]{{سخ}}[[بانوی صخره‌ها|باکرۀ صخره ها]]{{سخ}}

لئوناردو نقاشی دیواری [[شام آخر (دا وینچی)|شام آخر]] را برای سفره خانهٔ [[کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه (میلان)|کلیسای سانتاماریا]] یا [[کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه (میلان)|دله گراتسیه]] در [[میلان]] نقاشی کرد. این نقاشی با آن که تا حدی از میان رفته‌است و این تا حدی نتیجهٔ کم تجربگی هنرمند در گزینش مواد کارش بوده‌است، و با آنکه بارها بخشی از ان را ترمیم کرده‌اند، از لحاظ صوری و عاطفی، گیراترین اثر او به‌شمار می‌رود. این نقاشی، نخستین ترکیب بندی بزرگ پیکره‌ای در دورهٔ [[رنسانس]] و تفسیر قطعی مضمون آن است. این اثر هنری نشانگر صحنه‌هایی از [[شام آخر]] روزهای پایانی عمر [[مسیح]] است آنطور که [[انجیل]] به آن اشاره کرده‌است. این [[نقاشی]] بر پایهٔ [[کتاب]] [[یوحنا]]، باب ۱۳ آیهٔ ۲۱ است آنجا که [[مسیح]] می‌گوید که یکی از ۱۲ حواری‌اش به وی خیانت خواهد کرد. مسیح و دوازده حواریش در اتاقی ساده و جادار، پشت میزی دراز به موازات سطح تصویر نشسته‌اند. صحنهٔ فوق‌العاده نمایشی این نقاشی، با گنجاندن گروه حواریون در محیطی عبوس و آرام، تأکید بیشتری یافته‌است. نقاشی دیواری شام واپسین و بخشی از زندگی لئوناردو که به آفریدن آن انجامید، بر روی هم، آمیزه‌ای از تکامل هنری سدهٔ پانزدهم و نخستین بیان سبک رنسانس پیشرفته در ایتالیای اوائل سدهٔ شانزدهم هستند. این نقاشی پر آوازه‌ترین تابلوی مذهبی به‌شمار می‌رود.<ref>گاردنر، هلن، هنر در گذر زمان، تهران: انتشارات نگاه، 1391، ص 420</ref>