'''سنبوسهسمبوسه''' یا سمبوسه<ref>نگارش آن همچنان‌که در [[لغت‌نامه دهخدا|لغت‌نامهٔ دهخدا]] آمده، به شکل سنبوسه صحیح است.</ref> خوراکی است که از خمیر پهن‌شده درست می‌شود به همین دلیل نوعی [[پای]] محسوب می‌شود که میانش را با گوشت کوبیده و پیاز و ادویه پر کرده و در روغن برشته کرده باشند.<ref>رجوع کنید به کتاب کارنامه در باب طباخی و صنعت آن، به کوشش ایرج افشار، انتشارات سروش، 1360</ref> از خوراکی‌های معروف ایرانی و بیشتر در جنوب و شرق ایران نظیر [[هرمزگان]] و [[خراسان]] و[[بلوچستان]] پخت‌شده و از آنجا به سایر مناطق برده شده‌است. در طبخ سنبوسه از [[نان لواش]]، [[گوشت]] قرمز، [[سبزیجات]] معطر، [[سیب زمینی]]، [[فلفل]] [[قرمز]]، [[ادویه]] و برخی مواد دیگر که مرتبط با نوع سنبوسه است استفاده می‌شود. سنبوسه در [[ایران]] به عنوان خوراکی -و نه وعده غذائی- مصرف می‌شود. سمبوسه امروزه تقریباً یک غذای جهانی است و در همه کشورها کم و بیش وجود دارد و در رستورانهای ایرانی و لبنانی یا افغانی در کشورهای خارجی معمولاً وجود دارد. سمبوسه ابتدا در قدیم یک غذای اصلی در خراسان بوده‌است اما در خراسان سمبوسه را پس از آماده کردن و گذاشتن مواد (کوبیده نخود-پیاز- سبزیجات و گوشت خورد شده) و با تا کردن لایه‌های خمیر روی همدیگر و فشردن، آن را در آب جوش می‌انداختند و آشی درست می‌شد که به آن [[آش جوش پره]] یا [[آش لشخک]] می‌گفتند اما امروزه بجای پختن سمبوسه (جوش پره) در آب آن را در روغن سرخ می‌کنند و این شیوه امروزه در بیشتر نقاط جهان رایج شده‌است. اما در جنوب خراسان هنوز هم سمبوسه آب‌پز به عنوان یک آش خوشمزه در روستاها رایج آست. همان‌طور که در تاریخ بیهقی آمده این غذا از دوران بسیار قدیم در خراسان رایج بوده‌است. (آش در جنوب خراسان ماهنامه «نامه گناباد» ۱۳۸۱)
امروزه برای پختن سنبوسه مواد تشکیل دهنده (معمولاً پیاز خوردشده- گوشت- سبزیجات و نخود از قبل پخته شده) را در تکه‌ای بزرگ از نان لواش یا برگی از خمیر می‌ریزند و نان لواش یا برگ خمیر را به صورت سه گوش می‌بندند و سپس آن را در ماهی‌تابه می‌گذارند و در روغن سرخ می‌کنند.
