قهوهخانه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
ابرابزار تمیزکاری |
جز جایگزینی با اشتباهیاب: پدیدآورد⟸پدید آورد |
||
خط ۲۰:
در جامعه سنتی ایران، هر نهادی که بنیاد میگرفت با نظامهای اجتماعی، فرهنگی واقتصادی جامعهٔ ما همخوانی داشت. یک نهاد اجتماعی یا فرهنگی در این جامعه بدون پشتوانهٔ خواست و نیاز مردم، ناگهان سبز نمیشد و شکل نمییافت. جامعهٔ سنتی مثل امروز بی در و پیکر نبود که در پی ارتباطات با جهان شرق و غرب هر چیزی را بدون تعمق در آنها و بیتوجه به همخوانی یا ناهمخوانی آنها با فرهنگ و باورها و نیازهای فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مردمان بگیریم و به صورت یک نهاد عَلَمش کنیم.
[[پرونده:Tea in Ghahve Khane.jpg|بندانگشتی|چپ|250px|قهوهچی در قهوهخانه ایرانی]]
قهوهخانه یکی از نهادهای سنتی بود که نیاز مردم آن زمان را در جامعه
قهوهخانه به صورت مردمی و عمومی اش در ایران در دوره صفوی شکل گرفت. برخی از سیاحت گران اروپایی که در این دوره به ایران آمده بودند، در سفرنامههای خود از قهوهخانه و چایخانه صحبت کردهاند. اولئاریوس، سیاح آلمانی که در ۱۰۴۷قمری مطابق ۱۶۳۷میلادی به ایران سفر کرده بود از چایخانهٔ ختایی و قهوهخانه صحبت میکند. در اولی چای از نوع چای وارداتی از چین و در دومی قهوه میپختند و به مشتریان میدادند. قبل از این که قهوهخانه و چایخانه به عنوان یک مکان عمومی در محیط بیرون از خانه و دربازار و کوی و برزن شکل بگیرد و مردان خانواده را از هر گروه، لایه و قشر به خود جذب کند، مردان ما در جامعهٔ کشاورزی و کارگری آن زمان، جایی برای جمع شدن نداشتند. مردم حرفههای مختلف از تاجر و بازرگان گرفته تا صنعتگر و پیشهور و کارگر معمولاً در خانههای یکدیگر یا بزرگ و نقیب صنف جمع میشدند. با شکل گرفتن قهوهخانه، این نهاد توانست محفل مناسبی برای جمع شدن افراد هر صنف جامعه بشود. اولین قهوهخانههای ایران در شهر قزوین و در زمان شاه تهماسب پدید آمد، و در اصفهان در زمان شاه عباس توسعه یافت. نخستین قهوهخانهها در اصفهان بیشتر در ضلع شمالی میدان نقش جهان، در سردر و در بازار قیصریه و زیر طاق نماهای آن بود.{{اصلی|ادعاهای دیگران دربارهٔ میراث فرهنگی و معنوی ایران}}
|