ور: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
. برچسب: خنثیسازی |
جز یادکرد |
||
خط ۴:
در ایران باستان ور بر دو گونه بودهاست، ور سرد و ور گرم.
ور گرم یا ور آتش قسمی از قضاوت بود که از آتش یا فلز گداخته، راه رفتن بر روی آتش یا فرو بردن دست در آب یا روغن جوش مدد میگرفت. برای نمونه گذر [[سیاوش]] و ریختن فلز گداخته بر سینهٔ [[آذرپاد مهرسپندان]] برای اثبات ادعا، گونههایی از ور گرم بودهاند. ور سرد یا ور آب نیز عبارت از غوطه ور شدن در آب و خفه شدن و نوشیدن زهر و چون آن است. در بیشتر موارد آب را با موادی چون گوگرد یا خاکه زر مخلوط کرده و به شخص میخوراندند. خوراندن آبِ گوگرد ([[اوستایی]]: Soakenta Vant) به واژگان سوگند تبدیل شده و امروزه در زبان فارسی سوگند را با فعل خوردن به کار میبرند. به علت جایگاه مهم آتش در ایران باستان، ور گرم را برای بزرگان جامعه و متولیان دین به کار میبردهاند.<ref name=":02">{{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=سمیه رمضان ماهی|نام=|عنوان=تجلی آیین ور در نگاره گذر سیاوش از آتش|ژورنال=نشریهٔ هنرهای زیبا - هنرهای تجسمی|دوره=۲|شماره=۴۱|ناشر=|تاریخ=بهار ۱۳۹۰|صفحه=
در [[رشنیشت]] دربارهٔ ور آتش، ور روغن و ور شیرهٔ گیاهان مطالبی آمدهاست. این یشت دربارهٔ ایزد [[رشن]] یا رشنو است که ایزد سوگند یا آزمایش ایزدی بودهاست. چند بند اول آن شامل درخواست از رشن برای حاضر شدن در هنگام برگزاری ور است.<ref>{{یادکرد ژورنال|نام خانوادگی=حسن حیدری|عنوان=پیمانشکنی و گونههای آن در شاهنامه و متون مزداپرستی|ژورنال=پژوهشهای اخلاقی|سری=سوم|دوره=|شماره=۴|ناشر=|تاریخ=تابستان ۱۳۹۲|سال=
در برخی متنهای زرتشتی از جمله [[گزیدههای زاتسپرم]] (فصل بیست و سوم) به گذر [[زرتشت]] از دو ورِ گرم و یکور سرد اشاره شدهاست: نخست گذر از آتش بود که او سه گام را به نماد نیکی در گفتار و کردار و پندار در آتش سوزان برداشت و آسیبی ندید، دوم فلز گداخته بر سینهاش ریختند که یخ بست و سوم آنکه شکمش را دریدند و دستی بر شکمش کشیده و زخم را بهبود داد.<ref name=":12" />
|