لوریا سخنرانی‌های خود را از قبل آماده نمی‌کرد و همیشه آن‌ها را به صورت شفاهی بیان می‌کرد. مهمترین شاگرد او حیم ویتال بود. او بیشتر تعالیم لوریا را جمع‌آوری کرد و نوشت. مهمترین اثر ویتال از تعالیم لوریا کتابی به نام اتزعِص چیمحاییم ("[[درخت زندگی]]") است که در هشت جلد می‌باشد. این اثر بسیار مخفی بود و تنها شاگردانی اجازه داشتند آن را داشته باشند که سوگند می‌خوردند که آن را در هیچ کشور خارجی پخش نکنند؛ ولیکن در گذر زمان یک نسخه از این کتاب به اروپا راه یافت و در سال ۱۷۷۲ توسط اسحاق ساتانو در اوکراین چاپ شد. این کتاب منشاء اصلی تعالیم کابالایی لوریا بر پایه تفسیر او از [[زوهر]] است.
