خواجه نصیرالدین طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز تمیزکاری یادکردها (وظیفه ۱۹)
Mohesm (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۳:
(On how the majority who carried knowledge forward in Islam were Persians)
In this section, see the sentence sentence where he mentions Tusi as more knowledgeable than other later Persian ('Ajam) scholars:
. و أما غیره من العجم فلم نر لهم من بعد الإمام ابن الخطیب و نصیر الدین الطوسی کلاما یعول علی نهایته فی الإصابة. فاعتیر ذلک و تأمله تر عجبا فی أحوال الخلیقة؛ و الله یخلق ما بشاء لا شریک له الملک و له الحمد و هو علی کل شیء قدیر و حسبنا الله و نعم الوکیل و الحمد لله.</ref><ref>Seyyed H. Badakhchani. Contemplation and Action: The Spiritual Autobiography of a Muslim Scholar: Nasir al-Din Tusi (In Association With the Institute of Ismaili Studies. I. B. Tauris (December 3, 1999). {{ISBN|1-86064-523-2|en}}. page.1: ""Nasir al-Din Abu Ja`far Muhammad b. Muhammad b. Hasan al-Tusi:, the renowned Persian astronomer, philosopher and theologian"</ref> سدهقرن هفتم قمری است. کنیه‌اش «ابوجعفر» و به القابی چون «نصیرالدین»، «محقق طوسی»، «استاد البشر» و «خواجه» شهرت دارد.<ref name="sid.ir">[http://www.sid.ir/Mashahir/Tousi.htm معرفی خواجه نصیر طوسی، پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی]</ref><ref>روضه تسلیم از انتشارات میراث مکتوب با مقدمه سید جلال حسینی بدخشانی و پروفسور هرمان لندولت، تهران 1393_مقدمه دیوان قائمیات</ref>
 
== فعالیت‌های علمی ==
خط ۵۴:
 
== زندگی‌نامه ==
خواجه نصیرالدین طوسی یکی از سرشناس‌ترین و متنفذترین شخصیت‌های تاریخ جریان‌های فکریاسلامی‌ اسلامی‌ستاست. علوم دینی و عقلی را زیر نظر پدرش و منطق و حکمت طبیعی را نزد دایی‌اش آموخت. تحصیلاتش را در [[نیشابور]] به اتمام رساند و در آنجا به عنوان دانشمندی برجسته آوازه یافت.
 
وی در زمان [[حمله مغول]] به ایران در پیش ناصرالدین، محتشم [[قهستان]]، به کارهای علمی خویش مشغول شد. در همین زمان ''[[اخلاق ناصری]]'' را نوشت. پس از مدتی به نزد [[اسماعیلیان]] در [[دژ الموت]] نقل مکان کرد، اما پس از یورش [[هلاکو|هلاکوی]] مغول و پایان یافتن فرمانروایی اسماعیلیان(۶۳۵ ه‍.خ) هلاکو نصیرالدین را مشاور و وزیر خود ساخت، تا جایی که هلاکو را به تازش به بغداد و سرنگونی [[عباسیان]] یاری نمود.<ref>[[سید حسین نصر]] و [[الیور لیمان]] در کتاب ''History of Islamic Philosophy''. جلد اول. {{ISBN|0-415-25934-7|en}}. ۱۹۹۳. ص۵۳۱–۵۳۲</ref>