اتابک: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اتابک''' در اصل لغت [[زبان ترکی|ترکی]] است که از زمان سلجوقیان رواج داشت و معنی آن پدربزرگ بود. لغت اتابک مرکب از دو کلمه ''آتا'' و ''بک'' مخفف ''بیوک''، به معنی بزرگ است، این اصطلاح در دربارهای [[ایران]] معمول به معنی آموزگار سلطان و گاهی به معنی بزرگ ایل استفاده شده است. <ref>لغت‌نامه دهخدا [http://www.loghatnaameh.org/dehkhodaworddetail-d45570f5f37a43109b72ab38d7377bd0-fa.html]</ref>

 

در دوره [[سلاجقه]]، لله‌ها و معلم‌سرخانه‌های فرزندان [[شاه]] را «اتابک» خطاب می‌کردند. این افراد گاه به مقام صدارت نیز می‌رسیدند. به تدریج و در دوره‌های بعد گاه به [[صدراعظم]]، اتابک یا اتابک اعظم نیز خطاب می‌شد. افرادی مانند [[علی‌اصغرخان اتابک]] و [[امیرکبیر]]، در دوره [[قاجاریه]] لقب «اتابک اعظم» داشته‌اند. در دوره [[مظفرالدین‌شاه]]، برخی از شاهزادگان مانند [[عین‌الدوله]] نیز، لقب اتابکی گرفتند.

امروزه در نقاط مختلفی از ایران خانواده‌هایی با این فامیلی وجود دارند؛ از جمله: گروهی در تهران، یاسوج ([[دشتروم]])، دهدشت و...<ref>اطلاعات عمومی. عنایت‌الله شکیباپور. کتابفروشی اشراقی. ص ۲۹۸.</ref>

 

== منابع ==