نقد اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Slaves Zadib Yemen 13th century BNF Paris.jpg|راست|بندانگشتی|[[تجارت عربی برده|تجارت برده]] در قرن ۱۳ میلادی در [[یمن]]]]برنارد لویس اعتقاد دارد که یکی از تناقض‌های تلخ [[تاریخ جهان]] اصلاحات انجام شده توسط [[اسلام]] بود که به گسترش و توسعه [[تاریخ برده‌داری|تجارت برده]] در داخل و خارج از امپراطوری اسلامی منجر شد. به گفته او دستور اسلام دربارهٔ اینکه یک مسلمان نمی‌تواند [[برده‌داری|برده]] باشد، باعث شد که این سرزمین‌های اسلامی اقدام به وارد کردن برده از دیگر نقاط دنیا بکنند.<ref>Lewis, Bernard (1990). Race and Slavery in the Middle East. New York: Oxford University Press. {{ISBN|0-19-505326-5}}, p. 10.</ref> پاتریک منینگ می‌گوید اسلام با پذیرش و قانونمند کردن برده‌داری بیشتر در خدمت برده‌داری بوده‌است تا علیه آن.<ref>Manning, Patrick (1990). Slavery and African Life: Occidental, Oriental, and African Slave Trades. Cambridge University Press. {{ISBN|0-521-34867-6}}, p. 28</ref>

 

 

تنها در آغاز قرن بیستم میلادی (بعد از [[جنگ جهانی اول]]) بود که برده‌داری در سرزمین‌های اسلامی با فشار کشورهای غربی به‌ویژه [[انگلستان]] و [[فرانسه]] به‌تدریج کم و غیرقانونی شد.<ref name="eois">Brunschvig. 'Abd; [[دانشنامه اسلام|Encyclopedia of Islam]]</ref> به عقیده گوردون عدم شکل‌گیری جنبش‌های محلی ضدبرده‌داری در میان مسلمانان به‌دلیل حضور گسترده و ریشه‌دار برده‌داری در قوانین اسلامی بوده‌است. با قانونی کردن برده‌داری و تجارت آن، اسلام این عمل غیراخلاقی را تا درجه‌ای غیرقابل تحمل بسط و گسترش داد. در نتیجه، در هیچ مکانی از سرزمین‌های اسلامی هیچ تفکر چالشی علیه برده‌داری شکل نگرفت.<ref>Murray Gordon, "Slavery in the Arab World." New Amsterdam Press, New York, 1989. Originally published in French by Editions Robert Laffont, S.A. Paris, 1987, pp. 44–45.</ref>