خالد بن ولید: تفاوت میان نسخه‌ها

|name=خالد بن الوليد الولید

'''خالد بن ولید بن مغیره مخزومی''' ، ابو سلیمان،. پدرش، ولید بن مغیره، از سرسخت‌ترین دشمنان اسلام و از نخستین کسانی بود که پیامبر را مسخره کرد، و مادرش، لبابه صغری، دختر حارث بن حزن هلالی، خواهر [[میمونه]] و لبابه کبری، همسر [[عباس بن عبدالمطلب]]، بود.

== پیش از گرویدن به اسلام ==

بنا به قولی در سال ۷ هجری قمری پس از [[صلح حدیبیه]] [[اسلام]] آورد و در [[جنگ موته]] رهبری سپاه مغلوب مسلمانان را تا [[مدینه]] به‌عهده داشت. پس از کشته‌شدن سه فرمانده آن نبرد، جعفر بن ابیطالب و زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه، از سوی سپاهیان و جنگجویان موته به فرماندهی برگزیده شد و با عقب‌نشینی، سپاهیان مسلمان را به مدینه بازگرداند.<ref>المغازيالمغازی للواقدي،للواقدی، ج‏2، ص764 = و الأوّل أثبت عندنا، أنّ خالدا انهزم بالناس‏|انكشفانکشف خالد بن الوليدالولید يومئذیومئذ حتىحتی عيّرواعیّروا بالفرار، و تشاءم الناس به.</ref> بنا بر منابع تاریخی اهل سنت، خالد در مدینه با واکنش‌های منفی مسلمانان مواجه شد. مردم مدینه از وی به عنوان فراری از جهاد یاد کردند و خاک<ref>المغازيالمغازی للواقدي،للواقدی، ج2، ص765 = فجعل الناس يحثونیحثون فىفی وجوههم التّراب‏</ref> بر سر و روی وی پاشیدند؛ ولی قلم‌پردازان اهل سنت از خالد بن ولید در این صحنه بسیار تجلیل نموده و از وی به عنوان ''شمشیر اسلام'' یاد کرده‌اند. بنا بر قول اهل سنت، پیامبر یا ابوبکر به او لقب '''سیف‌الله''' به معنای شمشیر خدا، داد. وی در همان سال در عملیات [[فتح مکه]] شرکت کرد. [[پرونده:Khaled Ebn El-Walid Mosque3.jpg|250px|چپ|بندانگشتی|مقبرهٔ خالد در مسجد خالد بن ولید در [[حمص]] سوریه.]]

در اوایل شوال سال هشتم هجری، پیامبر اکرم (ص) خالد بن ولید را در رأس گروهی ۳۵۰ نفره از مهاجران و انصار و بنی سُلَیم به سوی [[بنی جَذِیمه]]، در اطراف مکه، فرستاد تا آنان را به اسلام دعوت کند. با وجود اینکه بنی جَذیمه مسلمانی خود را اعلام و اسلحه خود را تسلیم کردند، اما خالد دستور داد عده‌ای از آنان را گردن زدند<ref>ابن جابر البلاذرى،البلاذری، کتاب جمل من انساب الأشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلى،زرکلی، ج ‏1، ص 381، دار الفکر، بیروت، ط الأولى،الأولی، 1417ق؛ الذهبی، شمس الدین محمد بن احمد، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، تحقیق، عمر عبد السلام تدمرى،تدمری، ج ‏2، ص 567، بیروت، دار الکتاب العربى،العربی، ط الثانیة، 1413ق؛ الطبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق، محمد أبو الفضل ابراهیم، ج ‏3، ص 66، بیروت، دار التراث، ط الثانیة، 1387ق؛ ابن هشام الحمیرىالحمیری المعافرى،المعافری، السیرة النبویة، تحقیق، مصطفىمصطفی السقا و ابراهیم الأبیارىالأبیاری و عبد الحفیظ شلبى،شلبی، ج ‏2، ص428، بیروت، دار المعرفة، بىبی تا؛ الطبقات‏الطبقات الکبرى،الکبری، ج‏2، ص112.</ref> که چون پیامبر مطّلع شد، از کار خالد تبری جست و [[علی بن ابی‌طالب]] را فرستاد تا دیه کشته‌شدگان را بپردازد.

در [[جنگ‌های ارتداد|جنگ‌هاىجنگ‌های ردّه]]، [[ابوبکر]] به خالد دستور داد نخست به سوی قبیله طَىّطَیّ (طیْىءطیْیء) در اکناف، سپس به سوىسوی [[طُلَیْحه بن خُوَیْلِد اسدىاسدی]] در بُزاخه و بعد به سوىسوی [[مالک بن نویره|مالک بن نُوَیْره]] در بُطاح برود و چنانچه آنان به اسلام بازنگشتند، با آنان بجنگد.<ref>واقدى،واقدی، ۱۹۹۰، ص ۶۹ـ۷۰؛۶۹–۷۰؛ طبرى،طبری، ج ۳، ص ۲۴۹، ۲۵۳ـ۲۵۵۲۵۳–۲۵۵</ref>

بعداً ابوبکر از فرستادن خالد به بُزاخه ابراز تأسف کرد.<ref>یعقوبى،یعقوبی، ج ۲، ص ۱۳۷</ref> خالد در نبرد سختىسختی طلیحه را که مدعىمدعی نبوت بود، شکست داد و یارانش را به شدت سرکوب کرد.<ref>رجوع کنید به واقدى،واقدی، ۱۹۹۰، ص ۸۱ ـ۹۴؛۸۱–۹۴؛ نیز رجوع کنید به طلیحه بن خویلد</ref> سپس، با آنکه مالک بن نویره و قبیله او و بنىبنی تمیم مسلمان بودند، خالد آنان را اسیر کرد و بعد دستور داد مالک بن نویره و افراد قبیله‌اش را کشتند و همسرش را تصرف کرد.<ref>واقدى،واقدی، ۱۹۹۰، ص ۱۰۳ـ۱۰۷؛۱۰۳–۱۰۷؛ خلیفهبن خیاط، ۱۴۱۵، ص ۵۳؛ طبرى،طبری، ج ۳، ص ۲۷۶ـ۲۷۸۲۷۶–۲۷۸</ref>

این کار زشت خالد که برخىبرخی از مورخان سعىسعی کرده‌اند آن را توجیه کنند یا دست‌کم آن را نادیده بگیرند،<ref>براىبرای نمونه رجوع کنید به هیکل، ص ۱۵۳ـ۱۶۳؛۱۵۳–۱۶۳؛ عقاد، ص ۷۸ـ۸۰۷۸–۸۰</ref> باعث خشم عده‌اىعده‌ای از مسلمانان از جمله پسردایى‌اش،پسردایی‌اش، [[عمر]]، شد و از ابوبکر خواستند وىوی را مجازات کند، اما خلیفه نپذیرفت و اعلام کرد که خالد خطا کرده استکرده‌است. از این‌رو وقتىوقتی خالد به مدینه رفت، عذرش را پذیرفت.<ref>ابن سلام جمحى،جمحی، سفر۱، ص ۲۰۴، ۲۰۸؛ خلیفهبن خیاط، ۱۴۱۵، ص ۵۳ـ۵۴؛۵۳–۵۴؛ یعقوبى،یعقوبی، ج ۲، ص ۱۳۹؛ طبرى،طبری، ج ۳، ص ۲۷۸ـ۲۸۰؛۲۷۸–۲۸۰؛ براىبرای نقد این رفتار خالد و نقد دفاع خلیفه از او رجوع کنید به شرفالدین، ج ۲، ص ۹۹ـ۱۱۹۹۹–۱۱۹</ref>

{{پانویس|۲}}