شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

۲ اسفندماه ۱۳۸۸ پایان هزارهٔ سرایش ''شاهنامه'' بود. جشن جهانیِ هزارهٔ ''شاهنامه''، با بودنِ نمایندهٔ ۱۹۲ کشور وابسته به [[یونسکو]] در [[پاریس]]، [[فرانسه]] در بنای این نهادِ جهانی با همکاری [[بنیاد فردوسی]] برگزار شد. هم‌چنین، آیین بزرگداشت هزارهٔ ''شاهنامه'' در کشورهای گوناگون به بهانهٔ ثبت آن در یونسکو ازجمله [[برلین]]، [[آلمان]] برگزار شد.

 

فردوسی سرودهٔ خود و منبع آن را چندین بار «نامه»، «نامهٔ باستان»، «نامهٔ خسروان»، «نامهٔ شهریار» و از این دست نامیده، اما در هیچ‌جای، آن را «شاهنامه» یا در تنگنای وزن، «شهنامه» نام نداده‌است. تنها در یک بیت از ''[[هجونامه فردوسی|هجونامه]]'' «شهنامه» آمده‌است. اما همهٔ آثار منظوم و منثور در آن روزگار را — که دربردارندهٔ پادشاهی ایران از [[کیومرث]] تا [[یزدگرد سوم|یزدگرد]] بود — بیشتر «شاهنامه» خوانده‌اند و نام منبع فردوسی هم «[[شاهنامهٔ ابومنصوری]]» بود. گذشته از این‌ها، منابع پس از فردوسی، اثر او را «شاهنامه» نامیده‌اند و در همهٔ دست‌نویس‌های آن و برگردان عربی [[بنداری]] نیز، نام آن «شاهنامه» آمده‌است. با نگرش به این نشانه‌ها و این‌که «شاهنامه» برگردان پارسی «[[خدای‌نامگ]]» در [[زبان پارسی میانه|پهلوی]] بوده، گمانی برجای نمی‌ماند که نام این کتاب «شاهنامه» بوده‌است.<ref>{{پک|خالقی مطلق|۱۳۹۱|ف=شاهنامهٔ فردوسی|ک=دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی|ص=۱۳۳–۱۳۴}}</ref>