کاربر:Sa vaezzadeh/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید غلامحسن واعظواعظ،''' [[خطیب]]، [[حکیم]]، مدرس علوم دینی و از [[روحانیون]] معاصر [[افغانستان]] است. وی یک اندیشمند [[شیعی]] و از فعالان مذهبی و اجتماعی افغانستان محسوب می‌شود.<ref name=":1">علی نقی میر حسینی. آوای سانچارک. قم: اشراق، ۱۳۸۸.</ref>

سید غلامحسن واعظ در قریهٔ [[بلخاب|شاهمرد]] واقع [[ولسوالی سانچارک]]، [[ولایت سرپل]]، [[افغانستان]] در یک خانواده مذهبی در سال 1298۱۲۹۸ خورسیدیخورشیدی زاده شد. پدرش [[سید محمد وکیل]]، از بزرگان منطقه محسوب می شد و بسیاری از امور مشورتی و اختلافات بزرگ بوسیله ایشان حل و فصل می شد.<ref>سید طالب مروج بلخابی، ورود سادات در افغانستان، چاپ اول، تابستان ۱۳۸۹ ش، ص ۱۸۰.</ref><ref name=":0">سید علی واعظ زاده، شهابی از تبار نور (زندگینامه آیت الله سید غلامحسن واعظ).</ref> [[سانچارک]] یا «سنگچارک» را [[فرح افزا]] گفته‌اند؛ آن هم به جهت اینکه ناحیه سنگ چارک به هفت [[تگاب]] منقسم شده و هر یک از تگابها دارای مناظر ویژه، زیبا و دیدنی است از آنرو با صفت «فرح افزا» موصوف شده‌است.<ref>علی نقی میر حسینی. ''سانچارک در بستر زمان''. قم: اشراق، ۱۳۹۰.</ref>

در این تگاب ها شیعیان زیادی که غالباً [[سادات]] می باشند، زندگی می‌کنند که در این میان نسب ایشان به [[زید بن علی|زید شهید]] از فرزندان [[سجاد|امام زین العابدین]] علیه السلام می رسد.<ref>سید طالب مروج بلخابی، ورود سادات در افغانستان، چاپ اول، تابستان ۱۳۸۹ ش، ص ۱۷۹.</ref> بیش از ده‌ها [[حسینیه]] و [[مسجد]] وجود دارد. [[مدرسه محسنیه سنگ چارکسانچارک|مدرسه علمیه محسنیه سنگ چارکسانچارک]]، که توسط ایشان تاسیس شد، در قریه [[شاهمرد]] واقع شده است و مرکزی مهم برای تربیت طلاب و مبلغین به داخل و خارج از افغانستان بوده و هست.

در حوزه علمیه مشهد، مورد توجه اساتیدی از جمله [[ادیب نیشابوری]] قرار گرفت. در مدتی کوتاه در زمینه‌های علوم قرآنی، نهج البلاغه، حکمت، ادب، عرفان و سیاست علم آموخت. وی در تجمع و قیام مسجد گوهرشاد در سال ۱۳۱۴ خورشیدی که در اعتراض به طرح کشف حجاب که توسط [[رضاشاه]] اجرا شده بود، با [[شیخ محمد تقی بهلول]] گنابادی در [[واقعه مسجد گوهرشاد|قیام گوهرشاد]] همنوا می‌گردد و پس از حمله نیروهای دژخیم رضاخانی به صورت معجزه گونه ای در میان کشتگان، سالم می ماند و خود را در دودکش مخفی می سازد. پس از چند روز و آرام شدن نسبی اوضاع، از مخفیگاه خود خارج شده و از مشهد خارج و بسمت نجف اشرف راهی می گردد.<ref name=":0" /><ref name=":1" />

در جریان درگذشت زعیم حوزه علمیه نجف اشرف، [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، مجالس عزاداری از متعددی از سوی طلاب کشورهای مختلف برگزار میگردد. در یکی از مجالس [[سید محسن حکیم|حضرت آیت الله حکیم]] که اکنون زعیم حوزه علمیه نجف بحساب می آید، حضور بهم می رساند. از سوی دیگر آوازه خطابه و بلاغت سید غلامحسن جوان بحدی است که او بعنوان سخنران مراسم برگزیده می شود. از آنجا که طلاب کشورهای مختلف در این جلسه حضور یافته اند، سید غلامحسن با بیان شیوا و سلیس به زبانهای [[عربی]]، [[فارسی]] و [[اردو]] سخنرانی می کند و همگان را تحت تاثیر وعظ و خطابه خویش قرار می دهد. با فرود آمدن از منبر، مورد تفقد [[سید محسن حکیم|حضرت آیت الله حکیم]] قرار می گیرند و در همان مجلس ایشان را مفتخر به لقب [[واعظ]] می گرداند.<ref name=":0" /><ref name=":1" />

در حدود سال ۱۳۳۰ خورشیدی برادر بزرگترشان [[سید محمود خان]] در مسیر بازگشت از سفر [[بیت الله الحرام]]، با آیت الله سید غلامحسن واعظ در نجف اشرف ملاقات می نماید و پس از آگاهی یافتن از جایگاه علمی و شأنی برادرش، به همراه ایشان نزد [[سید محسن حکیم|حضرت آیت الله حکیم]] رفته و از اوضاع نابسامان فرهنگی و دینی در شمال [[افغانستان]] گلایه می نماید. اصرار بیش از حد [[سید محمود خان]] و ضرورت حضور عالمی فرهیخته در منطقه سبب می شود، [[سید محسن حکیم|حضرت آیت الله حکیم]] ایشان را بعنوان وکیل تام الاختیار خود در آن منطقه منصوب نموده و با اعزام آیت الله واعظ به زادگاهش موافقت نمایند تا صفحه جدیدی در دفتر خدمات این عالم جلیل القدر رقم بخورد.<ref name=":1" />

برپایی مراسم [[عزاداری]] [[اباعبدالله الحسین]] علیه السلام و به ویژه بزرگداشت میلاد [[امام زمان]] عجل الله تعالی فرجه الشریف در [[نیمه شعبان]]، از ایشان شخصیتی ویژه و ممتاز ساخته بود و بسیاری را از مرد و زن و نوجوانان تا سالخوردگان در زمره شیفتگان و منتظران [[حضرت مهدی]] (عج) در آورد.

مهمترین اثر برجای مانده از ایشان، [[مدرسه محسنیه سنگ چارکسانچارک|مدرسه علمیه محسنیه سنگ چارکسانچارک]] می باشد که قریب به هفتاد سال قدمت دارد و در روستای شاهمرد واقع شده است. در طول دوران فعالیت این مدرسه که نقشی عمده در فعالیت های فرهنگی و مذهبی آن دیار داشته و دارد، بیش از صدها تن از تشنگان معارف دینی تربیت شده و به دیگر بلاد و نقاط عزیمت نموده اند و بحمدالله منشأ خدمات مهمی بوده است.