اردشیر بابکان: تفاوت میان نسخه‌ها

پارس ایالتی که جنبش بنیان‌گذاردن دولت نوین ساسانی از آنجای آغاز گردید، در آستانهٔ سدهٔ سوم میلادی شهرت پیشین خود را از دست داده بود. از دیرباز در کنار ویرانه‌های [[تخت جمشید]] پایتخت هخامنشیان —که لشکریان [[اسکندر|اسکندر مقدونی]] به آتشش کشیدند— شهری نو بنام [[اصطخر]] سر برآورده بود. با آنکه شاهان محلی آن خطه، با حفظ رسم‌های کهن، نام‌های بلندآوازهٔ شاهنشاهان هخامنشی مانند دارا (داریوش) و اردشیر را بر خود می‌نهادند، اما این تقریباً تنها نمونهٔ باقی‌ماندهٔ شکوه و عظمت باستان بود.<ref>{{پک|لوکونین|۱۳۸۴|ک=تمدن ایران ساسانی|ص=۳۹–۴۰}}</ref> حاکمان محلی ایالت پارس که خود را وارثان برحق هخامنشیان می‌دانستند، در طول چهار و نیم سده حکومت اشکانی، تابعیت از آنان را با بی‌رغبتی پذیرفته بودند و همواره مترصد فرصتی بودند که بر اریکهٔ قدرت هخامنشیان بنشینند.<ref>{{پک|بیانی|۱۳۸۶|ک=شامگاه اشکانیان و بامداد ساسانیان|ص=۵}}</ref> ایشان پارتیان را بچشم غاصبانی بدوی می‌نگریستند که با زور حق آنان را گرفته‌اند.<ref>{{پک|بیانی|۱۳۸۶|ک=شامگاه اشکانیان و بامداد ساسانیان|ص=۸}}</ref> باقی‌مانده‌های [[پاسارگاد]] و [[تخت جمشید]] می‌توانست یادواره‌ای پایا از شکوه گذشتهٔ ایالت پارس باشد؛ گرچه آگاهی از وجود یک امپراتوری بزرگ اغلب به دست فراموشی سپرده شده‌بود.<ref>{{پک|فرای|۱۳۸۲|ک=تاریخ ایران کمبریج|ص=۲۱۷}}</ref>