ویلیام اگلستن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ویلیام اِگْلستن''' {{انگلیسی|William Eggleston}}{{رچ}} (زادهٔ [[۲۷ ژوئیه|۲۷ ژوئیهٔ]] [[۱۹۳۹ (میلادی)|۱۹۳۹]]) عکاس آمریکایی، به‌سبب تثبیت [[عکاسی رنگی]] به‌مثابهٔ یک گونهٔ هنری شناخته می‌شود.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=بریتانیکا - انگلیسی|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاهوبگاه=|نشانی=https://www.britannica.com/technology/color-photography|عنوان=عکاسی رنگی}}</ref> عکس‌های او از زندگی روزمره و موضوع‌های پیش‌پاافتاده سرشار از رنگ‌های پرمایه‌اند.

ویلیام اگلستن در [[ممفیس (تنسی)|ممفیس]]، ایالت [[تنسی|تِنِسی]]، به‌دنیا آمد و در [[میسیسیپی|می‌سی‌سی‌پی]] بزرگ شد. در سال ۱۹۵۷ یک [[دوربین تک‌لنزی غیربازتابی]] کَنُن گرفت و یک سال پس از آن، هنگامی که در [[دانشگاه وندربیلت|دانشگاه وندربیلد]] درس می‌خواند، دوستی یک دوربین لایکا به او هدیه داد. نخستین عکاسی‌های او با تأثیر از [[واکر اِوِنز]]، [[رابرت فرانک|رابرت فرنک]]، و [[آنری کریته برسن]] شکل گرفتند. اما مسیر دگردیسی‌های آغازین کارش تااندازه‌ای جدا از بدنهٔ اصلی عکاسی آن روز پیش رفت هرچند که در میانهٔ دههٔ شصت با بیش‌تر عکاس‌های مشهور دوران مانند [[گری وینوگرند|گری وینُگرند]] و [[دیان آربس]] آشنا بود. در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ در [[دانشگاه هاروارد|دانشگاه هارواد]] درس داد و همان‌جا بود که با اسلوب کاری مشهورش یعنی [[تراگرد رنگ]] آشنا شد. یکی از مشهورترین عکس‌های هنرمند، «[[:en:William_Eggleston#/media/File:The_Red_Ceiling_by_William_Eggleston.jpg|مجله قرمز|مجلهٔ قرمز]]» نمونه‌ای روشن از تأثیر قدرت‌مند رنگ در کار او را نشان می‌دهند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=سایت رسمی ویلیام اِگلستن - انگلیسی|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاهوبگاه=|نشانی=http://www.egglestontrust.com/|عنوان=WILLIAM EGGLESTON|بازبینی=2017-03-28}}</ref>

هنگامی‌که [[موزه هنر مدرن نیویورک|موزهٔ هنر مدرن نیویورک]] (مُما)، ویلیام اِگلستن را در سال ۱۹۷۶ به بازدیدکننده‌هایش معرفی کرد،<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=موزهٔ هنرهای مدرن نیویرک -انگلیسی|کد زبان=en|تاریخ=۱۹۷۶|وب‌گاهوبگاه=|نشانی=https://www.moma.org/calendar/exhibitions/2079|عنوان=Photographs by William Eggleston {{!}} MoMA|بازبینی=2017-03-28}}</ref> عکاسی به معنای هنرهای زیبا هنوز با عکس سیاه‌وسفید و ترکیب‌بندی‌های محافظه‌کارانه و کلاسیک درک می‌شد. الفبای عکس سیاه‌سفید، دربرگیرندهٔ ترکیب‌بندی‌های حساب‌شده، و چاپ‌های گیرا و پرجزییات بود؛ و دربرابر، عکسِ رنگی، اسلوبِ مورد استفاده در آگهی‌ها و مجله‌ها بود. کارهای اِگلستن که به‌ظاهر ثبتِ سردستی چیزهای پیش‌پاافتاده بود، در نگاه مخاطب‌های هنر زیاده‌روی به‌حساب می‌آمد و در صحنهٔ هنری آن دوران جایی نداشت. منتقد وقت «[[نیویورک تایمز|نیویرک تایمز]]»، نمایشگاه اِگلستن در مُما را «منفورترین نمایشگاه سال» و دیگری آن را «به کلی ملال‌آور و بی‌نهایت پیش‌پاافتاده» خواند. حتی اَنسل اَدمز در نامه‌ای تند به [[جان سارکُفسکی]]، کیوریتری که یک‌تنه عکاسی را به جایگاه هنر ارتقا داده بود، اگلستن را حقه‌باز نامید.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=مهسا بیگلو|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاهوبگاه=کارنما|نشانی=http://www.kaarnamaa.com/single-post/2017/03/26/ویلیم-اِگلستن-جنگل-دمکراتیک|عنوان=مجله هنری کارنما Kaarnamaa Art Magazine|بازبینی=2017-03-28}}</ref>