امپراتوری بریتانیا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
#جنگ‌های جهانی (۱۹۱۴–۱۹۴۵) برچسب‌ها: افزودن پیوند بیرونی به جای ویکی‌پیوند ویرایشگر دیداری |
گسترش مقاله برچسب‌ها: افزودن پیوند بیرونی به جای ویکی‌پیوند ویرایشگر دیداری |
||
خط ۸۲:
در جنگ‌های ناپلئونی، بریتانیا مجبور شد تا هزینه زیادی را برای پیروزی صرف کند. در طول این جنگ‌ها، بریتانیا تحت محاصره بری قرار گرفت و این کشور نیز در پاسخ به مستعمرات کشورهایی که توسط ناپلئون فتح یا با وی متحد شده بودند، حمله می‌کرد. در نهایت، فرانسه و ناپلئون توسط ائتلاف کشورهای اروپایی در سال ۱۸۱۵ شکست خوردند<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], pp. 115–118.</ref> و این بریتانیا بود که در مذاکرات پس از جنگ‌ها بیشترین سود را برد. فرانسه مجبور شد تا جزایر ایونی، مالت، موریس، سن لوسیا و توباگو را به بریتانیا بدهد و گینه و کیپ از هلند و ترینیداد از اسپانیا نیز به حاکمیت امپراتوری بریتانیا در آمدند.<ref name="refjames165">[[British Empire#refJames2001|James]], p. 165.</ref>
[[File:The_Mill_Yard_-_Ten_Views_in_the_Island_of_Antigua_(1823),_plate_V_-_BL.jpg|پیوند=https://en.wikipedia.org/wiki/File:The_Mill_Yard_-_Ten_Views_in_the_Island_of_Antigua_(1823),_plate_V_-_BL.jpg|بندانگشتی|کشت قند در مستعمرات بریتانیا، سال ۱۸۲۳]]
=== لغو برده‌داری ===
سطر ۸۸ ⟵ ۸۹:
== «قرن بریتانیا» <small>(۱۸۱۵–۱۹۱۴)</small>==
{{همچنین ببینید|انقلاب صنعتی|دوره ویکتوریا}}[[پرونده:British Empire 1897.jpg|چپ|بندانگشتی|200px|مستعمرات امپراتوری بریتانیا در سال ۱۸۹۷ میلادی با رنگ قرمز در نقشه یا زیر نامشان مشخص شده‌اند.]]
سال‌های میان [[جنگ‌های ناپلئونی]] و آغاز جنگ جهانی اول، یعنی از سال ۱۸۱۵ تا سال ۱۹۱۴، از سوی برخی تاریخ‌دانان عنوان «قرن بریتانیا» یا «قرن امپراتوی بریتانیا» (انگلیسی: Britain's imperial century) نامیده شده‌است.<ref>[[British Empire#refHyam2002|Hyam]], p. 1.</ref><ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], p. 71.</ref> در این دوران، بریتانیا ۲۶میلیون کیلومتر مربع جدید به قلمروهای خود افزود که جمعیت این امپراتوری را ۴۰۰ میلیون نفر افزایش داد.<ref>[[British Empire#refParsons|Parsons]], p. 3.</ref> پیروزی در جنگ‌های ناپلئونی بریتانیا را به قدرت مطلق تبدیل کرد و هیچ کشوری در این دوران توانایی رقابت با بریتانیا در عرصه بین المللی را نداشت.<ref name="#refOHBEv3|Porter, p. 4012">[[British Empire#refOHBEv3|Porter]], p. 401.</ref> این امپراتوری که در دریاها چالش ناپذیر بود، نقش پلیس جهانی را ایفا کرد و به یک انزوای خود خواسته دچار شد.<ref>[[British Empire#refLee1994|Lee 1994]], pp. 254–57.</ref> جدا از سرزمین‌هایی مانند هند که تحت کنترل مستقیم لندن بودند، کنترل دریاها بدان معنی بود که بریتانیا عملا اقتصاد بسیاری از کشورهای جهان از جمله چین را در اختیار مطلق خود داشت.<ref name="auto2">[[British Empire#refOHBEv3|Porter]], p. 8.</ref><ref name="ReferenceC2">[[British Empire#refMarshall|Marshall]], pp. 156–57.</ref>
قدرت امپراتوری بریتانیا با تکنولوژی‌هایی که در نیمه دوم سده پانزدهم اختراع شدند، بیشتر هم شد. در سال ۱۹۰۲، تمام سرزمین‌های امپراتوری بریتانیا با یک شبکه کابل‌های [[تلگراف]] به یکدیگر متصل بودند که به نام «سیم‌هایی که همه قرمزند» معروف بود.<ref>[[British Empire#refDalziel2006|Dalziel]], pp. 88–91.</ref>
=== کمپانی هند شرقی در آسیا ===
== جنگ‌های جهانی <small>(۱۹۱۴–۱۹۴۵)</small> ==▼
{{اصلی|راج بریتانیا}}
[[کمپانی هند شرقی]] توسعه‌طلبی بریتانیا را به آسیا آورد. علاوه بر فتوحات در هند، نیروهای کمپانی و نیروی دریایی سلطنتی با یکدیگر در فتوحات خارج از شبه قاره هند نیز همکاری می‌کردند. آن‌ها در جنگ هفت‌ساله، در بیرون راندن فرانسه از مصر،<ref>[[British Empire#refMori2014|Mori]], p. 178.</ref> در تسخیر جاوا از هلند و در فتوحات در مناطق آسیای جنوب‌غربی مانند سنگاپور، پنانگ آیلند، مالاکا و برومه در کنار یکدیگر جنگیدند.<ref name="#refOHBEv3|Porter, p. 401">[[British Empire#refOHBEv3|Porter]], p. 401.</ref>
[[File:Victoria_Disraeli_cartoon.jpg|پیوند=https://en.wikipedia.org/wiki/File:Victoria_Disraeli_cartoon.jpg|جایگزین=|راست|بندانگشتی|''تاج جدید برای پیرزن.'' کاریکاتوری که تاج‌گذاری ملکه ویکتوریا به عنوان امپراتریس هند را نشان می‌دهد. فرد سمت چپ بنجامین دیزرائیلی نخست وزیر بریتانیاست.]]
مرکز کمپانی در هند بود، اما فعالیت‌های آن به هند محدود نبود. کمپانی هند شرقی، به عنوان مثال، در دهه سی قرن هجدهم، در تجارت تریاک در چین بسیار فعال بود. تجارت تریاک در چین بسیار برای بریتانیا اهمیت داشت، زیرا با توجه به حجم گسترده واردات چای از این کشور به انگلستان، حجم زیادی از نقره از بریتانیا خارج شده و وارد چین می‌گردید.<ref>[[British Empire#refMartin2007|Martin]], pp. 146–48.</ref> با تجارت تریاک، انگلیسی‌ها می‌توانستند این مسئله را جبران کنند. با این حال، این تجارت در سال ۱۷۲۹ توسط دولت چین غیرقانونی اعلام شد و زمانی که در سال ۱۸۳۹ نیروهای چینی محموله بزرگ تریاک را از بین بردند، انگلستان به این کشور اعلان جنگ داد و با موفقیت در [[جنگ تریاک نخست|نخستین جنگ تریاک]] به پیروزی رسید و همچنین [[هنگ کنگ بریتانیا|هنگ‌کنگ]] را نیز فتح کرد.<ref>[[British Empire#refJanin1999|Janin]], p. 28.</ref>
در اواخر قرن هجدهم و اوایل سده نوزدهم، دولت انگلیس به صورت مستقیم در اداره کمپانی هند شرقی ورود می‌کرد. پارلمان بریتانیا چندین طرح مختلف را درباره کمپانی در سال‌های ۱۷۷۳، ۱۷۸۴ و ۱۸۱۳ تصویب کرد که از اختیارات این کمپانی می‌کاست و قدرت دولت را در قلمروی آن افزایش می‌داد.<ref>[[British Empire#refKeay|Keay]], p. 393</ref> در نهایت با شورش هندی‌ها در سال ۱۸۵۷، کمپانی هند شرقی منحل شد و راج بریتانیا یا بریتیش راج جایگزین آن گردید.<ref>[[British Empire#refParsons|Parsons]], pp. 44–46.</ref> این شورش شش ماه به طول انجامید و به هر دو طرف خسارات زیادی وارد ساخت. یک سال پس از شورش، دولت انگلستان رسما پایان کمپانی هند شرقی را اعلام کرد و هندوستان تحت کنترل مستقیم دولت بریتانیا قرار گرفت. در همان سال، پارلمان بریتانیا رسما «راج بریتانیا» را به عنوان قدرت حاکم بر هند اعلام کرد و [[ملکه ویکتوریا]] نیز به عنوان امپراتریس هندوستان تاج‌گذاری کرد.<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], pp. 50–57.</ref> از همان زمان، هند به بزرگترین و مهم‌ترین قلمروی انگلستان تبدیل شد و به «الماسِ تاج بریتانیا» معروف گردید.<ref name="Brown5">[[British Empire#refOHBEv4|Brown]], p. 5.</ref>
در اواخر قرن نوزدهم، بریتانیا نتوانست به خوبی از پس برداشت محصول در هند بر آید که این مسئله باعث قحطی‌های زیادی در سطح [[شبه‌قاره هند|شبه قاره هند]] گردید و جان 15 میلیون نفر را گرفت. به وجود آمدن قحطی در زمان حکومت کمپانی هند شرقی بر هندوستان بسیار رایج بود و پنجاه سال طول کشید تا اقداماتی که پس از انحلال کمپانی انجام گرفته بودند، بتوانند از ایجاد قحطی‌های مجدد جلوگیری کنند.<ref>[[British Empire#refMarshall|Marshall]], pp. 133–34.</ref>
=== رقابت با روسیه ===
{{اصلی|بازی بزرگ}}
[[File:Relief_of_the_Light_Brigade.png|پیوند=https://en.wikipedia.org/wiki/File:Relief_of_the_Light_Brigade.png|بندانگشتی|رویارویی نیروهای بریتانیایی و روسی در جنگ کریمه]]
در قرن نوزدهم، با زوال [[قاجاریان|ایران]]، [[عثمانی]] و [[دودمان چینگ|چین]]، امپراتوری‌های بریتانیا و روسیه به دنبال این بودند تا خلا قدرت ایجاد شده در منطقه را پر کنند. رقابت این دو امپراتوری در آسیای میانه به اوج خود رسید که در نهایت به «بازی بزرگ» معروف شد.<ref>[[British Empire#refHopkirk1992|Hopkirk]], pp. 1–12.</ref> پیروزی‌های روسیه بر ایران و عثمانی از این جهت بریتانیا را نگران می‌کرد که در نهایت این فتوحات راه تزارها به سمت هند را باز کرده و حاکمیت لندن بر جنوب آسیا را به خطر بیاندازد.<ref>[[British Empire#refJames2001|James]], p. 181.</ref> در سال ۱۸۳۹، انگلستان با هدف پیش‌دستی در این مسئله و تبدیل افغانستان به مانعی بر سر راه روسیه به هند، به این کشور حمله برد اما نتیجه جنگ برای آن‌ها فاجعه‌بار بود و به پیروزی [[جنگ اول افغان و انگلیس|قاطع افغان‌ها]] منجر گردید.<ref name="refjames182">[[British Empire#refJames2001|James]], p. 182.</ref>
زمانی که روسیه در ۱۸۵۳ به بالکان که تحت کنترل عثمانی بود، حمله برد، ترس از چیرگی تزارها بر خاورمیانه و مدیترانه در اروپا پدیدار شد. در پی همین مسئله، فرانسه و بریتانیا به کریمه حمله بردند و نیرو دریایی روس‌ها را به سختی شکست دادند.<ref name="refjames1823">[[British Empire#refJames2001|James]], p. 182.</ref> [[جنگ کریمه]] که در میان سال‌های ۱۸۵۴ تا ۱۸۵۶ رخ داد،<ref>[[British Empire#refRoyle2000|Royle]], preface.</ref> تنها جنگ بزرگی بود که در دوران [[انزوای باشکوه]] میان انگلستان و یک قدرت بزرگ دیگر روی داد.<ref name="refjames1822">[[British Empire#refJames2001|James]], p. 182.</ref> درگیری‌های بریتانیا و روسیه بر سر آسیای میانه دو دهه دیگر نیز ادامه پیدا کرد و با ضمیمه شدن بلوچستان به بریتانیا و فتح قرقیزستان، قزاقستان و ترکمنستان، به نظر می‌رسید که یک جنگ بزرگ دیگر میان دو کشور اجتناب‌ناپذیر است. با این حال دو امپراتوری با هم به توافق رسیدند و با توافق‌نامه‌هایی که در ۱۸۷۸ و همینطور [[قرارداد سن پترزبورگ|در ۱۹۰۷]] بر سر مناطق تحت نفوذ به امضا رساندند،<ref>{{cite journal|last=Williams|first=Beryl J.|year=1966|title=The Strategic Background to the Anglo-Russian Entente of August 1907|journal=The Historical Journal|volume=9|issue=3|pages=360–73|doi=10.1017/S0018246X00026698|jstor=2637986}}</ref> از تنش اوضاع کاسته شد. همچنین با شکست فاجعه‌بار روسیه از ژاپن در [[جنگ روسیه و ژاپن|جنگ ژاپن و روسیه]]، بریتانیا دیگر تهدید کمتری از جانب روسیه احساس می‌کرد.<ref name="hodge47">[[British Empire#refhodge47|Hodge]], p. 47.</ref>
=== از کیپ تا قاهره ===
[[File:Punch_Rhodes_Colossus.png|پیوند=https://en.wikipedia.org/wiki/File:Punch_Rhodes_Colossus.png|جایگزین=|راست|بندانگشتی|''رودز غول پیکر''. نگاره‌ای در رابطه با راه‌آهن از کیپ تا قاهره]]
[[کمپانی هند شرقی هلند]] در سال ۱۶۵۲ برای تسهیل کشتی‌رانی از خاک هلند به هند شرقی، [[مستعمره کیپ]] را در جنوب آفریقا تاسیس کرده بود. با این حال، در جریان جنگ‌های فلاندر<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], p. 85.</ref>، بریتانیا برای جلوگیری از چیرگی فرانسه بر منطقه آن را فتح کرده و به صورت رسمی، هلند در ۱۸۰۶ مالکیت انگلستان بر آن را به رسمیت شناخت. در دهه بیست قرن نوزدهم، مهاجرت انگلیسی‌ها به این منطقه افزایش یافت که باعث شد تا بوئرها (هلندی‌ها و هلندی زبان‌های آفریقای جنوبی) مجبور به مهاجرت به سمت شمال شدند تا جمهوری‌های مستقل خود را تاسیس کنند که البته اکثر آنان بسیار کوتاه مدت بودند.<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], pp. 85–86.</ref> در جریان مهاجرت گسترده [[بوئرها]] و تلاش آنان برای تاسیس دولت‌های جدید، درگیری‌های زیادی بین آن‌ها با بریتانیایی‌ها و مردم محلی آفریقا پدید آمد. به هر صورت، بوئرها دو جمهوری که نسبت به سایر دولت‌هایشان عمر بیشتری داشت، تاسیس کردند که یکی از آن‌ها جمهوری ترانسوال بود و دیگری دولت آزاد اورنج که هر دو تقریبا پنجاه سال دوام آوردند.<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], pp. 168, 186, 243.</ref> سرانجام، بریتانیا هر دو جمهوری را فتح کرد و پس از [[جنگ بوئر دوم|دومین جنگ بوئر]]، هر دو منطقه را به قلمروی خود افزود.<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], p. 255.</ref>
در سال ۱۸۶۹، [[کانال سوئز]] توسط [[ناپلئون سوم]] ایجاد شد تا [[مدیترانه]] را به اقیانوس هند متصل کند. در ابتدا، بریتانیایی‌ها با آن مخالف بودند<ref>[[British Empire#refTilby2009|Tilby]], p. 256.</ref>، اما پس از اینکه از اهمیت استراتژیک آن آگاهی پیدا کردند، این کانال برای آنان اهمیت بسیاری پیدا کرد و به «رگ امپراتوری» معروف شد.<ref>[[British Empire#refRoger1986|Roger 1986]], p. 718.</ref> در سال ۱۸۷۵، دولت [[بنجامین دیزرائیلی|بنجامین دیزرایلی]] سهم مصر از کانال سوئز را از [[اسماعیل پاشا]] به قیمت ۴ میلیون پوند (برابر با ۳۷۰ میلیون پوند در سال ۲۰۱۸) خریداری کرد. گرچه این مسئله کانال سوئز را تمام زیر کنترل بریتانیا در نیاورد، اما آنان را به یک بازیگر مهم در این منطقه تبدیل کرد. رقابت میان فرانسه و انگلستان بر سر کانال سوئز تا دهه‌ها بعد ادامه پیدا کرد و با توجه به اینکه فرانسه درصد بیشتری از کانال را در مالکیت خود داشت، در تلاش بود تا قدرت انگلیسی‌ها را در این منطقه تضعیف کند.<ref>[[British Empire#refJames2001|James]], p. 274.</ref> گرچه در سال ۱۸۸۸ دو قدرت پیمانی را امضا کردند که کانال سوئز را رسما منطقه بی‌طرف اعلام نمود.{{sfn|Ferguson|2004b|pp=230–33}}<ref>{{cite web|title=Treaties|url=http://www.mfa.gov.eg/MFA_Portal/en-GB/Foreign_Policy/Treaties/Convention+Respecting+the+Free+Navigation+of+the+Suez+Maritime+Canal.htm|publisher=Egypt Ministry of Foreign Affairs|accessdate=20 October 2010|archiveurl=https://web.archive.org/web/20100915095412/http://www.mfa.gov.eg/MFA_Portal/en-GB/Foreign_Policy/Treaties/CONVENTION%2BRESPECTING%2BTHE%2BFREE%2BNAVIGATION%2BOF%2BTHE%2BSUEZ%2BMARITIME%2BCANAL.htm|archivedate=15 September 2010|deadurl=yes|df=}}</ref>
با افزایش رقابت قدرت‌های استعماری مانند پرتغال، بلژیک و فرانسه در آفریقا، [[کنفرانس برلین (۱۸۸۴)|کنفرانس برلین]] در سال‌های ۱۸۸۴ و ۸۵ تشکیل شد و در نهایت منجر به [[تقسیم آفریقا]] گردید.<ref>[[British Empire#refHerbst2000|Herbst]], pp. 71–72.</ref> این اتفاق باعث شد تا بریتانیا از تصمیم خود مبنی بر ترک [[سودان]] منصرف شود و بار دیگر به این منطقه حمله‌ور گردیده که این اتفاق زمینه‌ساز [[نهضت مهدیون (سودان)|جنگ مهدی]] شد. پس از مرگ [[محمد احمد المهدی|مهدی]] موعود، ارتش مرکب از نیروهای انگلیسی و مصری سودان را تسخیر کردند و با اینکه این منطقه در ظاهر قلمروی مشترک مصر و انگلیس بود، در باطن عملا به یک مستعمره‌نشین بریتانیا تبدیل گردید.<ref>[[British Empire#Vandervort1998|Vandervort]], pp. 169–83.</ref>
پس از اینکه شرق و جنوب آفریقا تمام تحت کنترل بریتانیا در آمدند، [[سسیل رودز]]، یکی از سیاستمداران انگلیسی حاضر در آفریقا، پیشنهاد ایجاد خط راه‌آهن از قاهره تا کیپ را داد تا بدین ترتیب کانال سوئز به جنوب آفریقا متصل شود.<ref>[[British Empire#refJames2001|James]], p. 298.</ref> با این حال، این پروژه ناتمام ماند. همچنین سال‌های پایانی قرن نوزدهم، رودز به همراه نیروهای کمپانی جنوب آفریقای بریتانیا مناطقی را در این قاره فتح کرد که به افتخار او [[رودزیا]] نام گرفت که امروزه در کشور [[زیمباوه]] قرار دارد.<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], p. 215.</ref>
=== تغییر وضعیت مستعمره‌های سفیدپوست نشین ===
[[File:Horses_hauling_timber_Ontario.jpg|پیوند=https://en.wikipedia.org/wiki/File:Horses_hauling_timber_Ontario.jpg|بندانگشتی|تجارت چوب در قرن نوزدهم و بیستم منبع اصلی درامد کانادا بود.]]
روند استقلال مستعمرات سفیدپوست نشین بریتانیا در سال ۱۸۳۹ با گزارش دورهام آغاز شد. پس از مخالفت بریتانیا با یکپارچه شدن کانادای جنوبی و شمالی که منجر به شورش مسلحانه کاناداییان شد<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], pp. 28–29.</ref>، پارلمان بریتانیا در سال ۱۸۴۰ طرحی را تصویب کرد که مطابق آن دو منطقه با نام «استان کانادا» در یکدیگر ادغام شدند. همچنین بریتانیا در نوا اسکاتیا یک دولت پاسخگو برقرار کرد و این نوع حکومت به زودی در همه مستعمرات انگلستان در آمریکای شمالی اجرا شد. در سال ۱۸۶۷، پارلمان بریتانیا در طرحی، کانادا، برونسیک نو و نوا اسکاتیا را در یکدیگر ادغام کرد و کنفدراسیونی به نام کانادا را ایجاد کرد که به‌غیر از تصمیمات در رابطه با سیاست خارجی، در باقی مسائل می‌توانست مستقل عمل کند.<ref>[[British Empire#refOHBEv3|Porter]], p. 187</ref> اتفاقات مشابه‌ای در استرالیا و نیوزیلند در آغاز قرن بیستم روی داد.<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], p. 30.</ref><ref name="rhodes5">[[British Empire#refRhodes2009|Rhodes, Wanna & Weller]], pp. 5–15.</ref>
در آخرین دهه قرن نوزدهم، تلاش‌ها برای ایجاد یک حکومت محلی در ایرلند افزایش یافت. ایرلند از سال ۱۸۰۰ در کنترل لندن بود و در میان سال‌های ۱۸۴۵ تا ۱۸۵۲ یک قحطی که انگلستان را عامل آن می‌دانستند و تلفات میلیونی داشت، در این منطقه روی داد. نخست وزیر وقت بریتانیا، ویلیام گلدستون از حکومت محلی در ایرلند استقبال کرد و قصد داشت تا وضعیتی مشابه کانادا را در ایرلند نیز برقرار کند، اما پارلمان با این مسئله موافقت نکرد. در واقع هرچند اگر این طرح تصویب می‌شد، ایرلند نسبت به کانادا از خودمختاری کمتری برخوردار می‌شد<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], p. 213</ref>، با این همه در انگلیس این ترس وجود داشت که خودمختاری ایرلند جرقه استقلال این کشور را زده و در نهایت باعث از هم پاشیدن امپراتوری شود. چند سال دیگر، تلاش مجدد برای اعطای خودمختاری به ایرلند از سوی پارلمان رد شد<ref name="James, p. 315">[[British Empire#refJames|James]], p. 315.</ref>، همچنین تلاش سوم نیز به دلیل وقوع جنگ جهانی اول نیمه کاره رها شد.<ref>[[British Empire#refSmith1998|Smith]], p. 92.</ref>
با آغاز قرن بیستم، در بریتانیا این هراس به وجود آمد که لندن نتواند همچنان سیاست [[انزوای باشکوه]] را ادامه دهد و همچنین بتواند همه مستعمرات خود را نگاه دارد.<ref>[[British Empire#refOBrien|O'Brien]], p. 1.</ref> از آنجایی که [[امپراتوری آلمان|آلمان]] به سرعت به عنوان یک قدرت نظامی و صنعتی در حال پیشرفت بود، به عنوان رقیبی جدی برای امپراتوری بریتانیا در آینده، دیده می‌شد.<ref>[[British Empire#refOHBEv4|Brown]], p. 667.</ref> در همین رابطه، بریتانیا در سال ۱۹۰۲ پیمان اتحادی با [[امپراتوری ژاپن|ژاپن]] به امضا رساند. همچنین به ترتیب در سال‌های ۱۹۰۴ و ۱۹۰۷ با دشمنان قدیمی، فرانسه و روسیه، بر سر میز مذاکره نشست و با آنان نیز متحد شد.<ref>[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], p. 275.</ref>
[[پرونده:Nicolau e Jorge.jpg|جایگزین=|راست|بندانگشتی|تزار [[نیکلای دوم روسیه|نیکولای دوم]] (چپ) و شاه جورج پنجم (راست). فرمانروایان [[امپراتوری روسیه]] و امپراتوری بریتانیا پسر عمو بودند.]]
سطر ۱۲۹ ⟵ ۱۶۳:
در دسامبر ۱۹۴۱، ژاپن در حمله‌ای برق آسیا به مالزی بریتانیا و پایگاه‌های نیروی دریایی [[پرل هاربر]] و هنگ‌کنگ یورش برد. ورود آمریکا به جنگ، به چرچیل اطمینان داد که بریتانیا و متحدانش برای پیروزی شانس بسیار بیشتری دارند<ref>[[British Empire#refGilbert2005|Gilbert]], p. 244.</ref>، با این حال شکست‌های ارتش انگلستان در شرق دور باعث ضربه بسیار بزرگی به پرستیژ بریتانیا به عنوان یک امپراتوری زد.<ref>[[British Empire#refLouis2006|Louis]], p. 337.</ref><ref>[[British Empire#refOHBEv4|Brown]], p. 319.</ref> باوجود پیروزی نهایی، بزرگترین ضربه‌ای که ژاپن به نیروهای بریتانیایی وارد ساخت، فتح سنگاپور بود که پیش از این از آن به عنوان دژ غیرقابل تسخیر و جبل‌الطارق شرق نام برده شده بود.<ref>[[British Empire#refJames2001|James]], p. 460.</ref> این واقعیت که بریتانیا دیگر قادر نبود تمام امپراتوری‌اش را حفظ کند، باعث نزدیکی هرچه بیشتر استرالیا و نیوزیلند که به نظر می‌رسید مورد تهدید نیروهای ژاپنی هستند، به آمریکا شد. حتی چند سال بعد از پایان جنگ، این کشورها با آمریکا یک پیمان دفاعی در رابطه با اتفاقات اقیانوس آرام به امضا رساندند.<ref name="reflloyd3162">[[British Empire#refLloyd1996|Lloyd]], p. 316.</ref>
== استعمار زدایی و پایان امپراتوری <small>(۱۹۴۵–۱۹۹۷)</small>
== میراث ==
سطر ۱۵۲ ⟵ ۱۸۶:
;سده ۱۶ و ۱۷
*
* توسعه شبکه بازرگانی بین‌المللی
* اتحاد انگلستان و اسکاتلند و تشکیل [[پادشاهی بریتانیای کبیر]]
سطر ۱۵۸ ⟵ ۱۹۳:
* رقابت جهانی با [[فرانسه]]
; سده ۱۸ و ۱۹
* بنیان [[کمپانی هند شرقی بریتانیا|کمپانی هند شرقی]] در [[هندوستان]]
سطر ۱۶۷ ⟵ ۲۰۱:
* لغو [[برده‌داری]] در قلمروی امپراتوری
; سده ۱۹ و ۲۰
* گسترش کار [[کمپانی هند شرقی بریتانیا|کمپانی هند شرقی]] در [[آسیا]]
سطر ۱۷۹ ⟵ ۲۱۲:
* تأسیس [[شرکت نفت ایران و انگلیس]]
; جنگ جهانی اول
* پیروزی در [[جنگ جهانی اول]]
| |||