ندانم‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

ندانم‌گرایی یا لاادری گری، دیدگاهی [[فلسفه|فلسفی]] است که دانستن درستی یا نادرستیِ برخی ادعاها و به‌طور ویژه، ادعاهای مربوط به امور [[فراطبیعی]]، مانند [[الهیات]] و [[زندگی پس از مرگ]] و [[وجود خدا]] و [[موجودات روحانی]] یا حتی [[حقیقت نهایی]] را نامعلوم و یا به شکل «ندانم‌گویی»، از اساس ناممکن می‌داند.<ref>How to Be a Good Atheist, NICK HARDING, p149</ref> لاادری‌گری، از گرایش‌های فلسفی است که در عین باور به عینیت و واقعیت جهان، شناخت قسمتی از آن یا کل آن را ناممکن می‌داند.

 

 

بسیاری از فیلسوفان و اندیشمندان، در مورد ندانم‌ گرایی نوشته‌اند که از میان آنان می‌توان از [[توماس هنری هاکسلی]]، [[رابرت انگرزول]]، [[برتراند راسل]] و [[ابوالعلاء معری]] نام برد.

 

 

ندانم‌ گرایان [[حقیقت نهایی]] را نامعلوم می‌دانند و معتقد به جمله معروف [[دانم که ندانم]] [[سقراط]]، فیلسوف یونانی هستند. ندانم‌ گرایان معتقدند که منظور سقراط این بوده که انسان هرگز نمی‌تواند چیزی راجع به جهان خارج را به یقین بداند، اما از احوال درونی خود به یقین می‌تواند معرفت (شناخت) یابد؛ پس می‌تواند بگوید که راجع به جهان خارج به یقین چیزی نمی‌داند و تناقضی پیش نمی‌آید. به‌طور کلی ندانم‌ گرایان می‌گویند اوج دانایی، اظهار به ندانستن است زیرا از طرفی دلایل کافی برای اثبات خدا وجود ندارد و از طرفی دلایل کافی برای اثبات عدم خدا نیز وجود ندارد.

[[پرونده:راسل در کهولت.jpg|بندانگشتی|راسل در کهولت]]

 

 

راسل در "''من یک خداناباورم یا یک ندانم گرا؟"'' در سال [[۱۹۴۷ (میلادی)|۱۹۴۷]] می‌گوید: