'''جیمز ششم و یکم'''(جیمز چارلز استوارت ۱۹ ژوئن ۱۵۶۶ - ۲۷ مارس ۱۶۲۵) باعنوان جیمز ششم از ۲۴ جولای ۱۵۶۷ پادشاه اسکاتلند و با عنوان جیمز یکم از ۲۴ مارس ۱۶۰۳ پادشاه انگلستان و ایرلند به عنوان جزیی از اتحادیه پادشاهی انگلستان و اسکاتلند تا زمان مرگش در ۱۶۲۵ بود. او اولین پادشاه انگلستان از [[دودمان استوارت|خاندان استوارت‌ها]] بود. پادشاهی اسکاتلند و انگلستان اگرچه حکومتهایحکومت‌های مستقل یا پارلمان، دادگستری و قوانین خود بودند اما هردو تحت فرمانروایی جیمز در یک [[اتحاد شخصی]] قرارداشتند.
جیمر فرزند [[ماری یکم (اسکاتلند)|ماری یکم]] ملکه اسکاتلند و نواده [[هنری هفتم (انگلستان)|هنری هفتم]] پادشاه انگلستان و لرد ایرلند بود و این شرایط او را درنهایت درموقعیتی قرارداد که به هرسه پادشاهی دست پیدا کرد. جیمز در سیزده ماهگی پس از اینکه مادرش مجبور به کناره گیریکناره‌گیری به نفع او شد به پادشاهی اسکاتلند رسید. چهار نایب السلطنه اداره امور را رسیدن او به سن قانونی در سال ۱۵۷۸ بر عهده داشتند اگرچه او اداره کامل امور را تا سال ۱۵۸۳ به عهده نگرفت. در سال ۱۶۰۳ او از سوی پارلمان انگلستان وارث [[الیزابت یکم انگلستان|الیزابت اول]] آخرین پادشاه از [[خاندان تودور]] در پادشاهی انگلستان و ایرلند شد که وارثی نداشت.<ref>The Glorious Revolution Written by Clarice Swisher</ref> او فرمانروایی خود را در هر سه پادشاهی برای ۲۲ سال تا زمان مرگش در سال ۱۶۲۵ و ۵۸ سالگی ادامه داد و این دوران پس از او به [[دوره جاکوبین]] معروف شد. بعد از اتحاد پادشاهیهاپادشاهی‌ها در سال ۱۶۰۳ او در انگلستان به عنوان بزرگترین قلمرو مستقر شد و فقط یکباردر سال ۱۶۱۷ به اسکاتلند برگشت و خود را [[پادشاهی بریتانیا|پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند]] نامید. او مدافع اصلی پارلمان واحد برای انگلستان و اسکاتلند بود. در دوره او استعمار [[اولستر]] و استعمار بریتانیایی آمریکا آغاز شد.
پادشاهی جیمز در اسکاتلند با ۵۷ سال و ۲۴۶ روز از تمام پیشینیانش طولانی ترطولانی‌تر بود. او به اکثر اهدافش در اسکاتلند رسید اما در انگلستان با مشکلات بزرگی از جمله [[توطئه باروت]] در سال ۱۶۰۵ و مشکلات متعدد با پارلمان انگستان مواجه شد. در دوره سلطنت جیمز دوره طلایی ادبیات و درام الیزابت ادامه پیدا کرد و نویسندگانی همچون [[ویلیام شکسپیر]]، [[جان دان]]، [[بن جانسن]] و سر [[فرانسیس بیکن]] به شکوفایی یک فرهنگ ادبی پر رونق کمک کردند.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/53477443|عنوان=The Cambridge history of British theatre.|تاریخ=2004|ناشر=Cambridge University Press|شابک=0521827906|مکان=Cambridge|oclc=53477443}}</ref> جیمز خود نیز ادیب برجسته ایی بود کتابهایکتاب‌های متعددی مانند قانون حقیقی پادشاهی هایپادشاهی‌های آزاد(۱۵۹۸) تالیفتألیف کرد. او حامی ترجمه انجیل به زبان انگلیسی بود که بعدها به نام او شهرت یافت. سر آنتونی ولدون ادعا کرد که او به لقب “عاقلترین احمق مسیحیت” نامیده شده، لقبی که تا امروز با شخصیت او مانده است. از نیمه دوم قرن بیستم تاریخدانان در مورد شهرت جیمز بازنگری کرده و از او به عنوان یک پادشاه فکور و جدی یاد کردند. او عمیقاً به سیاست صلح متعهد بود و تلاش کرد از درگیر شدن در جنگهایجنگ‌های مذهبی خودداری کند، خصوصاً در دوره [[جنگ سی‌ساله|جنگهای سی ساله]] (۱۶۱۸-۱۶۴۸) که قسمتهایقسمت‌های وسیعی از اروپای مرکزی را به نابودی کشید. او همچنین تلاش کرد که از قدرتمند شدن عناصر [[باز جنگ‌طلب|باز جنگ طلب]] در پارلمان انگلستان که خواهان جنگ با اسپانیا بودند جلوگیری کند اما موفق نشد.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/398743|عنوان=The early Stuarts, 1603-1660.|نام خانوادگی=1892-1957.|نام=Davies, Godfrey,|تاریخ=1959|ناشر=Clarendon Press|شابک=0198217048|ویرایش=2d ed|مکان=Oxford,|oclc=398743}}</ref>
