امپدوکلس: تفاوت میان نسخه‌ها

نقل است زنی را که به مدت ۳۰ روز مرده می‌پنداشته‌اند، زنده کرده‌است.<ref name="r"/> مشهورترین افسانه‌ای که دربارهٔ امپدوکلس روایت کرده‌اند، این است که او در دهانهٔ آتشفشان اتنا پرید، به خیال آن که نمی‌میرد و جاودان می‌ماند.<ref name="r"/> بدبختانه وی لنگه کفش خود را کنار دهانه جا گذاشت، و چون عادت داشت که کفشهایکفش‌های برنجین بپوشد، به آسانی شناخته شد <ref name="ReferenceA">تاریخ فلسفه کاپلستون جلد اول ترجمه جلال الدین مجتبوی</ref>

البته [[دیوگنس لائرتیوس]] که این داستان را نقل می‌کند ما را آگاه می‌سازد که [[تیمائوس (افلاطون)|تیمائوس]] با همه این داستانهاداستان‌ها مخالف بود و صریحاً میگوید که وی به [[پلوپونز]] عزیمت کرد و هرگز برنگشت. بنابراین گزارش نحوه مرگ او مشکوک است و شاعر بزرگ [[آلمان]]ی [[هولدرلین]] شعری دربارهٔ مرگ افسانه وار او نوشته است، که همچنان یک بازی ناتمام شعری است.

امپدوکلس عناصر اربعه را «سرچشمهٔ» زندگی مادّی می‌خواند.<ref name="o"/> عناصر اربعه جاویدانند، ولی ممکن است به نسبت‌های مختلفی با هم آمیخته شوند و مواد مرکبی را که ما در طبیعت می‌بینیم، به وجود آورند. تغییر، تجلّی درآمیختن و جداشدن مواد است.<ref name="o"/> «مهر» یا «عشق» عنصرها را به درآمیختن با هم، و «نفرت» یا «کین» عنصرها را به گسستن دوباره از هم وا می‌دارد. مهر و کین نیز عنصرهایی مادی اندمادی‌اند.<ref name="o"/>

در اندیشه امپدوکلس جریان هستی و فعالیت دو نیروی مهر و آفند در چهار مرحله گنجانده شده‌است که بصورتبه صورت دایره ای انجام میگیرد. مرحله نخست یگانگی یا وحدت کامل عنصر هاست که در آن کثرت وجود نداشت و همه عناصر در زیر فرمان مهر در کره هستی بهم پیوسته، و بدینسان یکی بودند. مرحله دوم اغاز انتقال عنصرها از یگانگی به جدایی و پراکندگی است، که در اثر نفوذ نیروی آفند در کره هستی روی میدهد که تاکنون در بیرون آن و در پیرامون کره جای داشت. در مرحله سوم پراکندگی و از هم جداشدگی کامل عناصر روی میدهد که نشانه تسلط و فرمانروایی کامل نیروی ستیزه یا آفند است. در مرحله چهارم، بار دیگر بازگشت به حالت یگانگی یا وحدت عناصر روی میدهد. از این چهار مرحله، پیدایش هستنده‌های مشخص، تنها در دو مرحله دوم و چهارم امکانپذیر است. بنابراین هستی جریان یک کشاکش پیوسته و جاوید است میان دو نیروی مهر و آفند که می‌توان از آن به کشاکش اضداد تعبیر کرد، و یگانگی هستی را در عین بسیاری و کثرت آن را در عین وحدت، یا بسیاری آن را در عین یگانگی نشان میدهد. از این لحاظ می‌توان او را متاثر از اندیشه‌های هراکلیتوس شمرد.