عکس‌برداری هوایی: تفاوت میان نسخه‌ها

از انواع دوربین‌های عکس برداریعکس‌برداری هوایی آنالوگ می‌توان به دوربین [http://www.leica-geosystems.com/corporate/en/ndef/lgs_57632.htm Leica RC30/ASCOT] اشاره کرد.

دوربین‌هایی که از آرایه خطی استفاده می‌نمایند بسیار مشابه سیستم‌های [[تصویر برداری]] [[ماهواره]]‌ها می‌باشند. در این دوربین‌ها بهره‌گیری از گیرنده تعیین موقعیت ماهواره‌ای [[GPS]] و تجهیزات تعیین وضعیت IMU ضروری می‌باشد. از انواع این نوع از دوربین‌های عکس برداریعکس‌برداری هوایی رقومی می‌توان به دوربین‌های [http://www.leica-geosystems.com/corporate/en/ndef/lgs_57627.htm Leica ADS ۸۰] و [http://www.dimacsystems.com/ DiMac] اشاره کرد.

در [[ایران]] در سال ۱۳۳۱ از حوزه [[زاینده رود]] [[اصفهان]] عکس‌های هوایی برداشته شد و عکسبرداری توسط شرکت K.L.M به منظور انجام امور عمرانی آن حوزه انجام گرفت. در سال ۱۳۳۴ به منظور تهیه نقشه صحیح از کلیه استانهااستان‌ها کشور عکس‌برداری هوایی شروع گردید.

یک از تفاوتهایتفاوت‌های اصلی عکسهایعکس‌های هوایی که به منظور تفسیر و تهیه [[نقشه]] برداشته می‌شود با عکس‌های معمولی، امکان برجسته‌بینی یعنی تشخیص بعد سوم (اختلاف ارتفاع) از روی آن‌ها و با کمک وسائل برجسته‌بینی می‌باشد. معمولاً عکس‌های هوائی به‌طور متوسط دارای ۶۰ درصد پوشش مشترک پشت سر هم و عکس‌های هر نوار (مسیر پرواز [[هواپیما]])که با نوار مجاور دارای پوشش مشترک جانبی ۳۰ درصد می‌باشد که پوشش مشترک اولی امکان برجسته‌بینی را به یک جفت عکس پشت سر هم می‌دهد.

هر [[چشم]] یک تصویر با یک [[زاویه]] را جداگانه مشاهده و هر دو در [[مغز]] انسان تشکیل یک تصویر کامل را داده که به این ترتیب ممکن است به کیفیت اجسام، فاصله، عمق و اندازه آن‌ها پی برد و محاسبات لازم را انجام داد. در دید معمولی فاصله اجسام بستگی به زاویه‌ای دارد که هر دو چشم با نقطه مورد نظر تشکیل می‌دهد. با توجه به شکل روبرو زوایای A و B نسبت مستقیم به فاصله بین اجسام ۱ و ۲ دارد. این زوایا در روی [[شبکیه]] به صورت کمانهایکمان‌های a و b [[اندازه‌گیری]] می‌شوند. حداقل گمانی که هر فرد می‌تواند مشاهده کند آن را معیار درک عمق می‌دانند.

دید کاذب (Pseudoscopic view) حالتی است که انسان در موقع مشاهده دو تصویر، کلیه عوارض برجسته را فرورفته و برعکس فرورفتگیهافرورفتگی‌ها را برجسته می‌بیند. علت این پدیده عبارتست از:

در این سیستم، دو عکس از یک منظره با دو [[رنگ مکمل]] که معمولاً قرمز و آبی هستند، بر روی هم چاپ یا روی صفحه‌ای تصویر می‌شوند. سپس با نگرش از درون دو فیلتر به همان رنگهارنگ‌ها که ممکن است مانند عینک به چشم بزنند، دو تصویر از هم جدا شده و با هر چشم یک تصویر مستقل به مغز منتقل و از آنجا، با توجه به اصول برجسته بینی، [[تصویر سه بعدی]] مشاهده می‌شود. از مشکلات این روش پایین بودن کیفیت و روشنی تصویر می‌باشد.

این عکسهاعکس‌ها بدون کمک هر وسیله‌ای می‌توانند به صورت برجسته دیده شوند. جدایی تصویر به صورت مکانیکی و استفاده از کاغذهای مخصوص که روی آن‌ها را سطح نازک و موجداری پوشانیده، انجام می‌گردد. این تصاویر را معمولاً از فواصل کم و با دوربینهایی با زاویه خیلی باز و فیلم مخصوص می‌گیرند. این سیستم در تهیه نقشه مصرفی ندارد و فقط به لحاظ تبلیغاتی یا تهیه مناظر زیبا برای دکور بکار می‌رود.

* علائم کناری عکس (Fiducial Marks): این علائم معمولاً به صورت ضربدر در گوشه عکسهایعکس‌های هوائی یا شکاف مثلثی شکل در وسط اضلاع ممکن مشخص می‌گردد.

* [[تاریخ عکاسی در ایران]]

* [[مساحی]]