سلطان [[بایزید دوم]] در سالهای اول حاکمیت خود درگیر یک [[جنگ داخلی]] مختصر با [[جم سلطان،سلطان]]، برادر خود شد که پس از مدتی با شکست به غربی‌ها پناه برد. اینجا بود که رهبران [[اروپا]] به این فکر افتادند که به جای فرستادن صلیبیون به گشتارگاه بالکان، یک سلطان طرفدار غرب در عثمانی روی کار بیاورند. با آگاهی از این موضوع بایزید تا زمان مرگ برادرش در سال ۱۴۹۵ خصومت خاصی با دشمنان مسیحی خود به خرج نداد. همین زمان بایزید در سال ۱۴۸۴ پیمان صلح ده سالهای با مجارها امضا کرد. اگرچه این امر از شکست ارتش عثمانی در ویلاچ در سال ۱۴۹۳ جلوگیری ننمود. بین سالهای ۱۴۸۴ و ۱۴۸۶ تلاش معمول امپراتوری عثمانی برای به زانو درآوردن مولداوی و برقراری ارتباط با کریمه خراج‌گذار مسلمان و متحد آن‌ها ادامه پیدا کرد. با وجود دو شکست در سالهای ۱۴۸۵ و ۱۴۸۶ مولداوی آخر الامر تسلیم امپراتوری عثمانی شد. با نزدیک شدن عمر بایزید به غروب خود، او درگیر یک جنگ داخلی بین پسران خود، احمد و سلیم شد. نهایتاً [[سلیم یکم|سلیم]] در سال ۱۵۱۲ به قدرت رسید و در هشت بعد را به فتوحات کوچک در غرب پرداخت چرا که عمده هدف او دستیابی به [[ممالیک برجی|سلطنت مملوک]] در جنوب غربی اراضی عثمانی بود.
