محمود نجم‌آبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۲۸۲ خورشیدی در [[تهران]] به دنیا آمد. نسب خانوادگی او از طرف مادر به [[شیخ هادی نجم‌آبادی]]، روحانی بزرگ و نامدار ایران در عصر مشروطیت و فراماسونر از طرف پدر به محمد نجم‌آبادی، اولین متولی [[مدرسه سپهسالار]] ([[مدرسه عالی شهید مطهری]] امروزی)، می‌رسید که شاگرد ممتاز میرزا محمدرضا کلهر و از خطاطان نامی ایران بود. تحصیلات اولیه اش را در مدرسه شرکت گلستان که در محل بیمارستان وزیری تأسیس شده بود، به انجام رسانید. از همشاگردی‌های شاخص او در این مدرسه میرزا عباس خان اقبال آشتیانی بود که البته پس از تعطیل مدرسه شرکت گلستان از هم جدا شدند و محمود نجم‌آبادی به مدرسهٔ قدیم ایران و آلمان و عباس اقبال به دارالفنون رفت. هرچند که پس از بروز جنگ جهانی اول و تعطیل مدرسه ایران و آلمان نجم‌آبادی نیز وارد دارالفنون شد.

اما پس از اینکه مدرسه دارالمعلمین به ریاست میرزا ابو الحسن خان فروغی برادر محمد علی فروغی ذکاء الملک دوم تأسیس شد، نجم‌آبادی به آنجا رفت و جزو دوره دوم دیپلمه‌های دارالمعلمین فارغ‌التحصیل شد. از همدوره‌های شاخص او، سید فخر الدین شادمان، نصرت‌الله باستان، سید عبد العلی پرتو علوی و عبد الحمید مشایخ طباطبایی قابل ذکر می‌باشند. محمود نجم‌آبادی که در تمام مراحل تحصیل خود شاگرد اول بود، و از جمله در آخر دوران مدرسه خود که کلاس پنجم بود، موفق به اخذ مدال شده بود، پس از پایان دوره دانش آموزی به مدرسه طب رفت و تحصیلات خود را در آنجا آغاز نمود.

نجم‌آبادی در سن ۱۹ سالگی وارد مدرسه طب شد. این مدرسه ۵ کلاس داشت، و دانشجویان در سال آخر مدرسه طب، ۸ ماده درسی داشتند. پیش از اینکه وی از مدرسه طب دیپلم بگیرد، رئیس بهداری وقت که سعید لقمان الملک بود به خاطر اینکه متوجه استعداد او شده بود، وی را در انستیتو پاستور استخدام نمود. در روزی که وی امتحان می‌داد، حسین معتمد، امیر اعلم و حکیم اعظم وعده‌ای دیگر آنجا بودند. در این ضمن افسر بیماری آمد و همین آمدن او باعث شد که مسئله‌ای پیش بیاید. بدین معنا که رئیس مدرسه تشخیص داده بود پای این افسر مریض مبتلا به سل استخوان است، اما نجمآبادی تشخیص داد که پای او آب آورده‌است. وقتی صحبت شد گفتند فلانی شاگرد خوبی است و نجم‌آبادی چون به کار خود مطمئن بود از تشخیص خود دفاع کرد. بعد از بحث و گفتگو معلوم شد که حرف وی درست است و حسین معتمد هم تشخیص او را تأیید کرد.

وی پس از اینکه مدتی در سبزوار طبابت کرد به تهران آمد و در انستیتو پاستور مشغول کار شد. رئیس انستیتو پاستور در این زمان ژان فراندل فرانسوی بود که به وی خیلی اعتقاد داشت. فعالیت او در انستیتو پاستور تا زمانی که انگلیسی‌ها هدایت این مؤسسه را بر عهده گرفتند ادامه داشت.