موسیقی فیلم: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶۲:
 
=== لایت موتیف ===
[[پرونده:John Williams scoring Raiders.jpg|بندانگشتی|چپ|300px|موسیقی مجموعه فیلم‌های «''[[ایندیانا جونز]]''» به آهنگسازی و رهبری [[جان ویلیامز]] نمونه‌ای شایان ذکر از حضور «لایت موتیف» در ساختار موسیقی یک فیلم است.]]
«لایت [[موتیف (موسیقی)|موتیف]]» یا «[[زمینه موسیقایی|تم]] یادآور» یکی از قدیمی‌ترین شیوه‌های به‌کارگیری موسیقی در تاریخ سینماست. این شیوه آهنگسازی یکی از متداول‌ترین تمهیدات موسیقایی است که باعث یکدستی یا پیوستگی بافت موسیقی کل فیلم می‌شود. آهنگساز یک تم اصلی را انتخاب می‌کند و همان تم را با [[واریاسیون (موسیقی)|واریاسیون‌]]<nowiki/>های مختلفی ارائه می‌کند. بدین ترتیب زیر بنای اصلی موسیقی فیلم یک تم اصلی است که در موقعیت‌های مختلف چهرهٔ متفاوتی پیدا می‌کند. اما پس از چند بار شنیده شدن بیننده را وادار به تداعی صحنه‌های قبلی و اولین باری می‌کند که موسیقی را شنیده است. یکی از خواص بسیار جالب «لایت موتیف» این است که می‌توان آن را در مورد اشیاء، مکان‌ها، و خلاصه همهٔ پدیده‌های غیر زنده در یک فیلم به کار گرفت.
 
سطر ۶۷ ⟵ ۶۸:
 
== مراحل ساخت موسیقی برای فیلم ==
نقطه شروع هر کاری ایده است. در موسیقی فیلم نیز کار با ایده‌ای شروع می‌شود. [[تهیه‌کننده]] یا کارگردان به هر دلیلی، چه مهارت و چه شهرت، آهنگسازی را برای نوشتن موسیقی فیلم انتخاب می‌کند. با توجه به میزان اهمیت موسیقی برای فیلم، زمان انتخاب آهنگساز می‌تواند تغییر کند. پس از انتخاب آهنگساز فعالیت ذهنی وی آغاز می‌شود. در این مرحله فیلم‌نامه یا موضوع بسیار حائز اهمیت است. چرا که پاسخ بسیاری از سوالات در فیلم‌نامه نهفته است. بسیاری از آهنگسازان این نقطه شروع را می‌پسندند. [[دیمیتری تیومکین]]، آهنگساز فیلم، معتقد است ارزش حضور آهنگساز در جلسات اولیهٔ بحث و بررسی فیلم‌نامه غیرقابل محاسبه است. در حالیکه [[جان ویلیامز]]، آهنگساز برنده چندین جایزه اسکار، در این باره گفته است:
[[پرونده:John Williams scoring Raiders.jpg|بندانگشتی|چپ|300px|[[جان ویلیامز]] در حال رهبری موسیقی ''«[[مهاجمان صندوق گمشده]]»'']]
[[دیمیتری تیومکین]]، آهنگساز فیلم، معتقد است ارزش حضور آهنگساز در جلسات اولیهٔ بحث و بررسی فیلم‌نامه غیرقابل محاسبه است. در حالیکه [[جان ویلیامز]]، آهنگساز برنده چندین جایزه اسکار، در این باره گفته است:
 
{{نقل قول|«''من ترجیح می‌دهم فیلم‌نامه را نخوانم، من از آن دسته افرادی هستم که دوست دارم نسبت به فیلم عکس‌العمل نشان دهم. هنگامی که شما یک داستان ادبی را می‌خوانید یک تصویر ذهنی از فضا و چیزها می‌سازید. من دریافته‌ام که اگر فیلم‌نامه را بخوانم و سپس به اتاق نمایش بروم، اغلب باعث ناامیدی من می‌شود. به شکل ایده‌آل دوست دارم به ریتم تصویری که برای اولین بار می‌بینم عکس‌العمل نشان دهم''».}}