میدان: تفاوت میان نسخه‌ها

 

[[نهاد]]های بزرگ شهری و کشوری مانند شهرداری‌ها و وزارتخانه‌ها هم معمولاً در دور میدان‌های اصلی شهرها قرار دارند.

مانند میدان گرانشی زمین.

 

جان ریچاردزون ایرانشناس در سال ۱۷۰۰ میلادی فرهنگ عربی و فارسی و انگلیسی خو درا نوشت و آن در دانشگاه اکسفرت به عنوان داکترای اش پذیرفته شد. وی «می دان» را یکبار «پیاله می» و بار دیکر میدان را بخشی از زمینی باز (بدون آبادی) برگردان نموده‌است.<ref>https://archive.org/stream/dictionarypersia00johnuoft#page/1282/mode/2up</ref><ref>https://archive.org/stream/dictionarypersia00johnuoft#page/1284/mode/2up</ref> میدان به معنی ''عیش فراخ خوش'' هم بکار رفته‌است. جان ریچاردزون با کتاب توماس هاید (چاپ ۱۷۰۰ میلادی) آشنایی داشت که در آن در حدود ۵۰ فرهنگ فارسی از ایرانزمین و هند درج‌اند. واژه [[شراب|می]] برای ''شراب'' از میوه‌ها و به ویژه از میوه انگور گفته می‌شود. در بسیاری از واژه‌های پارسی این واژه به عنوان پسوند و پشوند بکار برده شده‌است: ''میگسار'', ''میخوش'', میگون، ''میمون'') , ''می ناب'', [[میکده]]، ''می جو'' (نبات یا گیاه شرین), [[میخانه]]، ''میال'', ''میمنت'', ''می‌زده'', ''میستان'' (''ستان می''), [[میستان]] (هم روستاهای ایرانزمین) , ''می‌شوم'' (ضد: میمون) وغیره

 

 

 

 

* [[آتشکده تخت رستم]]

* میدان رستم غزنه

* استان میدان-وردک [[میدان‌شهر]]

 

 

'''الفرت دپپر''' و '''یوهان کریستوف بیر''' ایرانشناسان آلمانی اند که بعد از آن در اثرشان از میدان چندین بار یاد کرده‌اند. اثر شان زیر نام '' توضیح امپراطوری شاهی پارس'' {{آلمانی| Beschreibung des Koenigreichs Persien}} در سال ۱۶۸۱ میلادی در [[نورنبرگ]] بچاپ رسید. این دو دانشمند آلمانی در کتاب خویش نگاریده‌اند که میدان در پیش ''در'' یا ''هوف'' (Hof) یا ''فورتی'' (Pforte) بنا می‌شدند.