موسیقی فیلم: تفاوت میان نسخه‌ها

در دهه ۱۹۳۰ که موسیقی فیلم رو به اوج بود آهنگسازان بسیاری از [[اروپا]] به [[آمریکا]] مهاجرات کردند. بسیاری از این افراد در [[موسیقی کلاسیک|مکتب‌های موسیقی اروپا]] تعلیم یافته بودند و به‌طور طبیعی سبک کاری آن‌ها از همان شیوه‌های موسیقایی بود. آن‌ها در فضایی آموزش یافته بودند که موسیقی [[واگنر]]، [[پوچینی]]، [[اشتراوس]] و [[مالر]] بر تفکراتشان سایه افکنده بود. از چهره‌های صاحب نام این دوران می‌توان ماکس اشتاینر، اریک ولفگانگ کورنگلد، آلفرد نیومن، [[فرانتس واکسمن]] و [[چارلی چاپلین]] را نام برد که از میان آن‌ها فقط نیومن آمریکایی بود. شاید حضور نام چارلی چاپلین باعث حیرت شود، اما به واقع او در موسیقی بسیاری از آثار خود نقش عمده‌ای داشت. چهره‌های دیگری چون ویرجیل تامسون، [[آرون کوپلند]] و [[هانس آیسلر]] از آهنگسازان صاحب‌نام این دوران بودند. در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ عدهٔ بی‌شماری به جمع آهنگسازان فیلم پیوستند و کم و بیش عدهٔ زیادی از آنان سوابق موسیقی کلاسیک داشتند.

 

تا قبل از ۱۹۵۰ موسیقی فیلم‌های هالیوودی به‌طور راسخ به بیان [[موسیقی قرن بیستم]] نرسید. دو آهنگسازی که بیشترین تأثیر را در این حرکت داشتند [[آلکس نورث]] و [[لئونارد روزنمن]] هستند. در مورد سبک [[آهنگسازی]] می‌توان گفت که نورث سبکی نزدیک به [[بلا بارتوک]] و [[استراوینسکی]] را دنبال می‌کرد در حالی که روزنمن گرایش به تمایلات [[آرنولد شوئنبرگ|شوئنبرگی]] داشت و در این دوران هم گرایش به [[جورج لیگتی|لگتی]] پیدا می‌کند. تأثیر نورث و روزنمن بر موسیقی فیلم آمریکا اساسی است. در اثر تأثیر این آهنگسازان است که مصنفانی چون [[جری گلدسمیت]] توانسته‌اند از سبک شخصی خود به‌طور کامل دفاع کنند.