علیقلی‌خان سردار اسعد: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
98 mahmoud (بحث | مشارکت‌ها)
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خنثی‌سازی ویرایش 26346706 توسط 98 mahmoud (بحث)
برچسب: خنثی‌سازی
خط ۶۵:
[[پرونده:Sardar-assad-bakhtiary.jpg|بندانگشتی|250px|چپ|علی‌قلی‌خان سردار اسعد به قلم [[کمال‌الملک]]]]
 
علی‌قلی‌خان بختیاری در سال ۱۲۳۶ خورشیدی (۱۸۵۷ میلادی) در قشلاق بختیاری زاده شد. زادگاه و جایگاه خاندان سردار اسعد، منطقه چغاخور در استان چهارمحال و بختیاری بود. نسب سردار اسعد و بسیاری دیگر از خوانین هفت لنگ به شخصی به نام حیدر کور می‌رسد. حیدر که به علت نابینا بودن به حیدرکور معروف شده بود از طایفه صادپاپیپاپی [[طایفه‌های بالاگریوه|از طوایف ایل بالاگِریوه]] هستند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده = |نشانی =http://www.ettelaat.com/new/index.asp?fname=2015%5C01%5C01-27%5C18-46-44.htm&storytitle=%98%CF%C7%E3%ED%E4%20%D3%D1%CF%C7%D1%20%C7%D3%DA%CF%BF |عنوان =سردار اسعد | ناشر =اطلاعات |تاریخ =|تاریخ بازدید = ۲۴ مارس ۲۰۱۹}}</ref> پدر سردار اسعد حسینقلی خان ایلخانی، از رجال متنفذ دوران قاجاریه و بزرگترین ایلخانی بختیاری بود، که توانست با متحد کردن طوایف مختلف بختیاری، به قدرت و موقعیت بزرگی در آن روزگار دست یابد. مادر سردار اسعد، نیز بی بی مهری جان (نوه الیاس خان بختیاری و دختر نجف خان از طایفه دشتک بختیاری) بود.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.ettelaat.com/etiran/?p=100061 |عنوان=یاد/مردان مُلقب به سردار اسعد بختیاری در تاریخ ایران | ناشر =[[روزنامه اطلاعات]] |تاریخ =۸ بهمن ۱۳۹۳ |تاریخ بازبینی=}}</ref> او چهارمین پسر [[حسینقلی خان|حسین‌قلی خان ایلخانی]] بود. پدر وی، به‌مدت ۳۰ سال، حاکم ایل بختیاری بود. (در گذشته کسی که این منصب را در [[ایل بختیاری]] برعهده داشت ایلخان نامیده می‌شد)
 
علیقلی‌خان پس از گذراندن دوران کودکی، در اوایل جوانی، به تحصیل مشغول شد و پس از آموختن [[زبان عربی]] به تحصیل علوم خارجی، از جمله [[زبان فرانسه]] پرداخت. حسین‌قلی‌خان، معلمی برای تعلیم وی در نظر گرفت. او در اندک زمان، [[زبان فارسی]] و خط تحریر را فرا گرفت و پس از آن، به مقدمات عربی و ادبی از [[صرف و نحو]]، [[منطق]]، [[بدیع]]، [[علم بیان|بیان]] و امثله عرب مشغول گردید.<ref>ابطحی، علیرضا، ''نفت و بختیاری‌ها''، مؤسسهٔ مطالعات تاریخ معاصر ایران، تهران ۱۳۸۴، ص۲۱۸</ref>