سازمان پیمان مرکزی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سازمان پیمان مرکزی {{انگلیسی|Central Treaty Organization}} (سنتو) {{انگلیسی|CENTO}}''' در دوران [[جنگ سرد]] و با هدف مبارزه با [[شوروی]] و نفوذ [[مارکسیسم]] تشکیل شد. [[جورج کنان]] سفیر [[ایالات متحده آمریکا]] در سال ۱۹۴۷ در مقاله‌ای به دولت آمریکا پیشنهاد کرد برای مقابله با خطر توسعه طلبی [[شوروی]]، سیاست سد نفوذ را به دور [[شوروی]] به مرحله اجرا گذارد تا با گذشت زمان، نظام [[شوروی]] فروپاشد. پیمان‌های [[ناتو]]، [[سیتو]] و سنتو بر اساس این راهکار بوجودبه وجود آمدند. پس از فروپاشی [[بلوک شرق]] این سازمان [[فلسفه]] وجودی خود را از دست داد.

در فوریهٔ ۱۹۵۵ عراق و ترکیه این پیمان را بستند و اعلام کردند که کشورهای عضو «جامعهٔ عرب» و «دیگر کشورهای علاقه‌مند به صلح و امنیت خاورمیانه» - که آن دو دولت آنهاآن‌ها را به رسمیت شناخته باشند- می‌توانند به این پیمان بپیوندند. در ۱۹۵۵ ایران و بریتانیا و پاکستان به این پیمان پیوستند. انگلستان و آمریکا پیمان بغداد را در «حلقهٔ مالی» دفاع از خاورمیانه در برابر شوروی می‌دانستند. در مقابل و شوروی آن را ابزاری در دست تجاوزگرانی می‌دانست که «علاقه‌ای به صلح و امنیت بین‌المللی ندارند». در مه و ژوئن ۱۹۵۷ نمایندگان آمریکا به عضویت کمیته‌های اقتصادی و نظامی پیمان درآمدند، اما ایالات متحد خود به پیمان نپیوست. عراق پس از انقلاب ژوئیهٔ ۱۹۵۸، در مارس ۱۹۵۹ از پیمان خارج شد و این پیمان در اوت ۱۹۵۹ «سازمان پیمان مرکزی» (سنتو) نامیده شد و مرکز آن را از بغداد به آنکارا بردند.<ref name="a">دانشنامهٔ سیاسی- داریوش آشوری-نشر مروارید- چاپ شانزدهم ۱۳۸۷- ص۸۹</ref>

تفاوت پیمان بغداد با [[پیمان سعدآباد]] که در ۱۳۱۶ ش. میان ایران، ترکیه و افغانستان به امضا رسید در این بود که در آن پیمان این سه کشور متعهد شده بودند به خاک یکدیگر تعرض نکنند ولی در پیمان بغداد، همکاریهایهمکاری‌های متقابل نظامی پیشبینیپیش‌بینی شده بود.