ابوعلی مسکویه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوعلی احمد بن محمد بن یعقوب مَسکَوَیه رازی''' (۳۲۰یا۳۲۶–۴۲۱ هجری) دانشمند [[مردم ایرانی|ایرانی]]<ref name="Iranica">{{iranica|meskavayh-abu-ali-ahmad}}</ref> از اهالی [[ری]] و زاده در شهر [[پرندک (زرندیه)|پرندک]] [[شهرستان زرندیه]] بود. (بخشِ آخرِ این نام، مانند آخرِ نام‌های سیبویه و ابن بابویه تلفظ می‌شود، اما در عربی مسکَوَیه Maskawaih گفته می‌شود<ref>{{پک|کوربن|۱۳۵۸|ک=تاریخ فلسفهٔ اسلامی|ص=۲۳۶}}</ref>). وی در دربارِ [[آل بویه]] در [[بغداد]]، [[ری]]، [[شیراز]] و [[اصفهان]] خدمت کرد و در [[اصفهان]] درگذشت.<ref>[http://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/3614 ابن مسکویه دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]</ref> نگارش کتابهایکتاب‌های «الفوز الاکبر»، «[[تجارب‌الامم]]»، «انس الفرید»، «ترتیب السعادات»، «[[جاویدان خرد|جاودان خرد]]» و «الجامع» را به او نسبت داده‌اند. وی علاوه بر [[فلسفه]]، [[طب]] و [[کیمیا]] به شاعری نیز گرایش داشت، و تعدادی از شعرهایِ وی را [[ثعالبی]] نقل کرده‌است.

وی همچنین انسانهایانسان‌های والا را در سه دسته جای می‌دهد: «نبی مبعوث، امام معصوم، ولی مستخلص».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=الهوامل و الشوامل|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=75}}</ref>

ابن مسکویه در اخلاق، هم دنباله‌روِ [[افلاطون]] است، و هم ارسطو. وی با برقراریِ تعادل میانِ قوایِ روح و فضائلِ اخلاقی، اعتقاداتش را در [[تهذیب الاخلاق]] چنین بیان می‌کند که: روان، دارای سه قوه است: '''قوهٔ عاقله'''، '''قوهٔ سبعیه'''، '''قوهٔ بهیمه''' که به ترتیب فضایلِ: '''حکمت'''، '''شجاعت''' و '''عفت''' را دارا می‌باشند. فضیلتِ چهارم که '''عدالت''' نام دارد از ایجاد تعادل میانِ سه فضیلتِ پیشین بوجودبه وجود می‌آید.<ref>{{پک|صفی‌زاده|۱۳۸۶|ک=تاریخ فلاسفهٔ ایران|ص=۱۱۱}}</ref>