بانکداری تعاونی: تفاوت میان نسخه‌ها

اتحادیه‌های اعتباری هدف بالا بردن صرفه جویی، ارائه اعتبار با نرخ‌های منطقی، و ارائه سایر خدماتی مالی را به اعضا شان دارند. اعضا ان معمولاً ملزم به تسهیم تعهد مشترک، مثل محل خاص، کارفرما، مذهب یا حرفه هستند، یا اتحادیه‌های اعتباری معمولاً بطوربه‌طور کلی بوسیلهبه وسیلهٔ پس اندازهای اعضا سرمایه‌گذاری می‌شوند و از استقراض بیرونی اجتناب می‌کنند. آن‌ها معمولاً (هرچند نه منحصراً) فرم کوچکتری از مؤسسه بانک داری مشارکتی هستند. در برخی کشورها آن‌ها به ارائه تنها [[وام‌های شخصی]] تأمین نشده محدود می‌شوند، درحالیکه در سایر کشورها آن‌ها می‌توانند رهن‌ها و وام‌های تجاری به کشاورزان بدهند.

مثل اتحادیه‌های اعتباری، مالکان بانک‌های مشارکتی مشتریان شان هستند و اصل مشارکت یک شخص، یک رایرأی را دنبال می‌کنند. با این وجود، برخلاف اتحادیه‌های اعتباری بانک‌های مشارکتی اغلب تحت مقررات بانک داری و مشارکتی مدون می‌شوند. آن‌ها خدماتی مثل پس انداز و وام را به افراد غیر عضو و نیز به اعضا می‌دهند، و برخی در بازارهای کل فروشی برای تعهدات، پول و حتی دارایی‌های خالص شرکت می‌کنند. بیشتر بانک‌های مشارکتی در بازارهای سهام دولتی دادوستد می‌کنند، با نتیجه‌ای که بواسطه بخش‌های غیر عضو تا حدی مالک هستند. کنترل عضو با این سهام خارجی کم می‌شود، پس آن‌ها به عنوان اتحادیه‌های نیمه مشارکتی محسوب می‌شوند.

برخی بانک‌های مشارکتی برا ی کم کردن اصول مشارکتی شان مورد انتقاد هستند. اصول ۲–۴"بیانیه‌ای درمورددر مورد هویت مشارکتی" را می‌توان برای الزام این مسله تفسیر کرد که اعضا باید کنترل سیستم‌های نظارت و سرمایه مشارکت‌های شان را به دست گیرند. بانک مشارکتی که سرمایه را در بازارهای سهام دولتی بالا می‌برد دسته دوم سهام دارانی را ایجاد می‌کند که با اعضا برای کنترل رقابت می‌کنند. در برخی شرایط، اعضا ممکن است کنترل را از دست بدهند. این بطوربه‌طور مؤثر یعنی بانک مشارکت را متوقف می‌کند. پذیرش پس اندازها از افراد غیر عضو نیز ممکن است به کاهش کنترل عضو بینجامد.

بانک‌های خاصی که وام‌های بلند مدت می‌دهند بانک‌های توسعه زمین، بطوربه‌طور مختصرLDB نامیده می‌شوند. تاریخچه LDB کاملاً قدیمی ست. اولی LDB در جانگ در پنجاب در سال ۱۹۲۰ شروع به کار کرد. این بانک نیز برمبنای مشارکت بود. هدف اصلی LDBها ارتقاء توسعه زمین، کشاورزی و افزایش تولید کشاورزی ست. LDBها سرمایه‌گذاری بلندمدت برای اعضا مستقیماً از طریق شعبه‌های شان فراهم می‌کنند.<ref>http://agritech.tnau.ac.in/banking/crbank_land_dvpt_bank.html</ref>

تعاونی‌های مسکن در بریتانیا، ایرلند و چند کشور جمهوری وجود دارد. آن‌ها مشابه با اتحادیه‌های اعتباری در سازمان هستند، هرچند کمتر تعهد مشترک را اعمال می‌کنند. با این وجود، به جای تبلیغ صرفه جویی و دادن وام‌های تجاری و غیر تأمینی، هدف شان دادن رهن‌های خانه به اعضا است. وام گیرندگان و پس انداز کنندگان اعضا جامعه هستند، تنظیم سیاست و انتصاب مدیران برمبنای یک عضو، یک رایرأی است. تعاونی‌های مسکن اغلب سایر خدمات بانک داری خرده فروشی را ارائه می‌کنند مثل حساب‌های جاری، کارت‌های اعتباری و وام‌های شخصی. در بریتانیا، مقررات بیش از نیمی از وام شان را جهت سرمایه‌گذاری از طریق بدهی به افراد غیر عضو مجاز می‌داند، به جوامع اجازه می‌دهد تا به تعهد کل فروشی و بازارهای پولی برای سرمایه‌گذاری رهن‌ها دسترسی داشته باشند. بزرگترین تعاونی مسکن جهان تعاونی مسکن ملی بریتانیا است.

در کانادا، بانک داری مشارکتی بوسیلهبه وسیلهٔ اتحادیه‌های اعتباری ارائه می‌شود. در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۲، ۳۵۷ اتحادیه اعتباری با اتحادیه اعتباری مرکزی کانادال تلفیق شدند. آن‌ها در ۱۷۶۱ شعبه در کشور با ۵٫۳میلیون عضو و ۱۴۹٫۷بیلیون دارایی فعالیت می‌کردند.<ref>http://www.cucentral.ca/FactsFigures/3Q12SystemResults_14-Nov-12.pdf</ref>

بانک‌های مشارکتی نقشی مهم در [[اقتصاد هند]] دارند، به ویژه در مناطق روستایی. در نواحی شهری، عمدتاً به کارگران شغل ازادو صنعت کوچک خدمت می‌کنند. آن‌ها تحت قانون تعاونی‌های مشارکتی ۱۹۱۲ ثبت می‌شوند. آن‌ها بوسیلهبه وسیلهٔ بانک ذخیره هند تحت قانون مقررات بانک داری ۱۹۴۹ و قوانین بانک داری ۱۹۶۵ تنظیم می‌شوند. انویا ساکاری در سال ۱۸۸۹ در استان بارودار اولین اتحادیه اعتبار مشارکتی معروف در هند تأسیس شد.