'''طایفه بختیاری'''، از طوایف قدیمی [[سیستان]] می‌باشد. بر اساس نوشته جی.پی. تیت ، در کتاب سیستان و به استناد گفته ارباب سیف الدین ارباب زئی و ملک محمد عظیم خان کیانی، طایفه بختیاری تا سقوط [[زاهدان کهنه]] (توسط [[تیمور]]) در سیستان اقامت داشته‌اند.
هفت لنگ شامل چهار باب دورکی، دینارانی، بابادی و بهداروند است.
دروازه بختیاری که آثار آن در ضلع جنوبی [[زاهدان کهنه]] باقی است، تنها خاطره بازمانده از این طایفه‌است. به اعتقاد جی. پی. تیت ، بختیاری‌ها و جمشیدی‌ها از رعایای وابسته به قوم [[نکودری]] بوده‌اند که به استناد نوشته روضه الضفا، در ناحیه دهوار یا [[هامون]] زندگی می‌کردند.این ناحیه تا قرن چهاردهم میلادی، قسمتی از محدوده [[سیستان]] بوده‌است.
دورکی خود به شعب زراسوند، اسیوند، موری، قند علی، بابااحمدی، عرب، آسترکی تقسیم می‌شود.
نکودری‌ها یکی از گروه‌های بازمانده از لشکر[[مغول]] بودند که ابتدا در [[خراسان]] و سپس تا [[سیستان]] و [[یزد]] و[[فارس]] را مورد تهاجم قرار داده بودند. در نتیجه بختیاری‌ها به علت ناامن بودن منطقه به مکان دیگری کوچ کردند و بعد از این که این گروه توسط [[امیرتیمور]] از بین رفت، بختیاری‌ها مجدداً به سیستان بازگشتند و تا کنون نیز در این منطقه سکونت دارند.
دینارانی خود به شعب اورک، و طوایفی که در مال‌امیر سکنا دارند، تقسیم می‌شود.
بابادی خود به شعب عالی انور، عکاشه، راکی، کله، ململی تقسیم می‌شود.
بهاروند خود به شعب بختیاروند، عالی جمالی، جانکی سردسیر تقسیم می‌شود.
== منابع ==
[ویرایش] منبع
*زادسروان سیستان- رئیس الذاکرین-چ۱۳۷۰ –مشهد
*سیستان-جی. پی.تیت-ج۱۳۶۲ –ناشراداره کل ارشاد اسلامی سیستان وبلوچستان-چ مشهد
