نظریه نسبیت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{اصلی|نسبیت خاص}}

نسبیت خاص نگره‌ای بر روی ساختار [[فضازمان]] است. این نگره در سال ۱۹۰۵ توسط اینشتین و در مقاله‌ای به نام «[[درباره الکترودینامیک اجسام در حال حرکت]]» ارایه شد. این نگره بر پایه دو فرضی است که در تناقض با [[مکانیک کلاسیک]] هستند:

# [[سرعت نور]] در [[خلأ]] برای همه ناظران، صرفنظر از حرکت نسبیشان یا حرکت منبع تولیدکننده [[نور]]، ثابت است.

چنین نگره‌ای همخوانی بهتری با آزمایش‌های تجربی نشان می‌دهد. برای نمونه، [[آزمایش مایکلسون-مورلی]] نه تنها فرض دوم را تأیید می‌نمود که نتایج جالب دیگری را نیز به همراه داشت:

نظریه اینشتین نتایج اخترفیزیکی مهمی به دنبال دارد. برای مثال، وجود سیاه‌چاله‌ها را نشان می‌دهد (مکان‌هایی در فضا که در آن فضا و زمان طوری ناهموار شده‌اند که هیچ چیز، حتی نور نمی‌تواند از آن فرار کند)، حالتی که در پایان عمر برای [[ستاره]]‌های پرجرم ایجاد می‌گردد. شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد تابش‌های شدید گسیل شده از برخی اجسام نجومی، مربوط به سیاه‌چاله‌ها است. برای مثال، [[دوتایی پرتو ایکس|ریزاختروش‌ها]] یا [[هسته کهکشانی فعال]] نتیجه حضور [[سیاه‌چاله ی ستاره‌وار|سیاه‌چاله‌های ستاره‌وار]] و سیاه‌چاله‌هایی با [[سیاه‌چاله کلان‌جرم|جرم‌های بسیار بسیار بیشتر]] هستند. خم‌شدن نور توسط گرانش می‌تواند منجر به پدیده‌ای موسوم به [[همگرایی گرانشی]] گردد که موجب دیده شدن چند تصویر از یک شئ نجومی دور، در آسمان می‌شود. نسبیت عام همچنین وجود [[موج گرانشی|امواج گرانشی]] را پیش‌بینی می‌کند. مشاهده و اندازه‌گیری مستقیم آن‌ها هدف پروژه‌هایی نظیر [[لیگو]]، آنتن فضایی تداخل‌سنج لیزری ناسا/اسا و [[آرایه‌های زمان‌سنجی تپ‌اختر|آرایه‌های گوناگون زمان‌سنجی تپ‌اختر]] است. در ۱۱ فوریه ۲۰۱۶ پژوهشگران در LIGO موفق به مشاهده مستقیم امواج گرانشی برای نخستین بار شدند. همچنین، نسبیت عام اساس مدل‌های کنونی کیهان‌شناختی از یک [[انبساط جهان|جهان در حال انبساط]] است.

 

{{پانویس}}

{{چپ‌چین}}