جوچه: تفاوت میان نسخه‌ها

به قول [[کیم ایل-سونگ|کیم ایل سونگ]] «ادبیات به عنوان انسانیات جوچه‌محور، [[فلسفه زندگی]] است و با توصیف هنرمندانه زندگی مردم، به پرسش‌های بشر پاسخ می‌دهد». از آن‌جا که ادبیات هم از انسانیات است، پس باید مشکلات مرد و زن را توصیف کند و برای این مشکلات، راه‌حل‌هایی فراهم کند. به این معنا، ادبیات هم مانند هنر باید کارکردهای معرفت‌شناسانه و آموزشی‌ای را با خود داشته باشد که انتظار می‌رود «[[معنی زندگی|معنای زندگی]] را برای خلق به خانه‌شان بیاورد و به شکل‌دهی به دورنمای آن‌ها در زندگی‌شان[[زندگی|زندگی‌]]<nowiki/>شان کمک کند». در نتیجه، «ادبیات باید حاوی معانی سیاسی و ایدئولوژیکی باشد که منتقل‌کننده ندای عدالت اخلاقی باشد. زمانی که [[ادبیات]] فاقد چنین معنا و هدفی باشد، تنها به سمت [[سانتیمانتالیسم|سانتیمانتالیزم]] میل پیدا می‌کند و به‌ناچار منحط می‌شود و [[سلامت روانی]] [[جامعه]] را مختل می‌کند».

در رمان‌ها، داستان‌های کوتاه، و شعرهای [[کره شمالی|کره شمالی،]] این یک قاعده‌است که قهرمان‌ها به منظور نشان دادن میهن‌پرستی‌شان تصویر بشوند. موفقیت‌ها و دست‌یافت‌های ادبی با توجه موفقیت‌شان در پیش‌بردن و ترویج هدف‌های ایدئولوژیکی که توسط جوچه دیکته شده سنجیده می‌شود و با هر ملاک هنری دیگر در تعارض است. بررسی سرسری ماه‌نامه «ادبیات کره‌ای» (Chosonmunhak) نشان می‌دهد بیشتر داستان‌های کوتاه، شرح‌حال‌ها، شعرها، و حتی کمیک‌ها پر است از پیام‌های ایدئولوژیک و سیاسی. در [[کره شمالی]] معمولاً لازم است کتاب‌داستان‌های معینی خوانده شود و سپس در جلسه‌های «روز مطالعه» هر هفته در محل‌های کار درباره‌شان بحث شود. در این روز عملاً همه کارمندان و شهروندان دیگر لازم است که در جلسه‌های برنامه‌ریزی‌شده بحث که توسط واحدهای اجرایی و برای عوام مردم برگزار می‌شود، شرکت کنند.{{سخ}}

یک مثال مهم دیگر برای ادبیات جوچه، مجموعه‌داستان «[[ملت و سرنوشت]]» (Minjok kwa Unmyong) است. در این مجموعه، صدها نفر در طول تاریخ کره شمالی که [[میهن‌پرستی]] خود را با کیفیتی نامعمول نمایش داده‌اند، به عنوان چهره‌های قهرمانی و حماسی ملی معرفی می‌شوند. این قهرمان‌ها شامل افرادی در مشاغل مختلف و در موقعیت‌های اجتماعی مختلف می‌شود؛ از هنرمندها گرفته تا [[اسرای جنگی]]. این مجموعه همچنان دارد بیشتر می‌شود. به محض این‌که یک رمان دربارهٔ فردی خاص نوشته می‌شود، آن اثر هم‌زمان به [[فیلم سینمایی]] تبدیل می‌شود تا در سطح ملی در سینماها یا روی ویدئو عرضه شود. علاوه بر این مجموعه‌ها که ستودگان متأخرتری را مجسم می‌کند، گروهی از رمان‌ها، فیلم‌نامه‌ها و داستان‌های کوتاه هستند که برای بازنمایی چهره‌های تاریخی طراحی شده‌اند.

از زمان درگذشت [[کیم ایل-سونگ|رهبر کبیر]] در ۱۹۹۴، محبوب‌ترین محصول ادبی در کره شمالی، مجموعه «[[همراه با قرن]]» (Segiwa doburo) بوده‌است؛ خودزندگی‌نامه کیم ایل سونگ. کیمکه نوشتن این مجموعه را در ۱۹۹۲ مصادف با هشتادمین سال‌گردسالگرد تولدش آغاز کرد. آن‌زمان امور روزمره حکومت‌داری به پسر او [[کیم جونگ-ایل|کیم جونگ ایل]] منتقل شده بود تا کیم ایل سونگ فرصت پیدا کند از اوقات فراغتی که لیاقتش را داشت لذت ببرد و دربارهٔ زندگی و اندیشه‌های خود بنویسد. در ۱۹۹۴ شش جلد از این مجموعه منتشر شد. بعد از مرگ کیم به خاطر یک [[حمله قلبی]] غیرمنتظره در آن سال، جلدهای دیگری هم منتشر شدند و امروز تعداد کتاب‌های آن مجموعه روی‌هم‌رفته هشت‌تاستهشت‌ جلد است. این [[خودزندگی‌نامه]] به گستردگی در حیات عمومی مردم کره شمالی تنیدهتبدیل شده‌است. این اثر هرشب به صورت‌های مختلفی در تلویزیون معرفی می‌شود؛ از جمله با تصویر بانویی که با [[لباس سنتی]] کره‌ای دارد این مجموعه‌ها را می‌خواند. دانشجویان و کارمندان مرتباً درگیر بررسی این مجموعه و تحلیل‌های دانشگاهی دربارهٔ ارزش‌های ادبی این اثر هستند.