اینجو چوسان: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۶۰۸، شاه سونجو بیمار شد و درگذشت، و پسرش، [[گوانگ‌هیگون چوسان|گوانگ‌هیگون]]، به تخت سلطنت رسید. در آن زمان، دولت توسط جناح های سیاسی مختلف تقسیم شد؛ و بعد از [[تهاجم هیده‌یوشی به کره (۱۵۹۸–۱۵۹۲)|جنگ هفت ساله]]، حزب لیبرال شرقی قوی شد و بیشتر فعالیت هایش متوجه مبارزه با [[ژاپن]] بود. حزب شرقی در روزهای آخر زندگی پادشاه سئونجو به حزب های سیاسی شمالی و جنوبی تقسیم شد. حزب شمالی خواستار اصلاحات رادیکال بود در حالی که [[جبههحزب جنوبی]] از اصلاحات محدود (معتدل) ​​حمایت کرد. در زمان مرگ سئونجو، جناح شمالی که در آن زمان کنترل حکومت را به دست گرفت، به جناح چپ بزرگ شمالی و کمتر رادیکال اقلیت شمالی تقسیم شد. هنگامی که که گوانگ‌هیگون تاج و تخت را به ارث برده بود، حزب بزرگ شمالی که از او به عنوان وارث تاج و تخت حمایت کرد، حزب سیاسی بزرگ در دربار سلطنتی شد. در ضمن، حزب سیاسی [[محافظه کار]] غربی همچنان یک حزب کوچک باقی ماند و از رسیدن به قدرت بازماند؛  با این حال بسیاری از اعضای جناح غربی همچنان به دنبال فرصت هایی برای بازگشت به سیاست به عنوان حزب حاکم بودند.

یی گوال فکر می کرد که با او ناعادلانه رفتار می شود و پاداش بسیار کمی به خاطر نقشش در در کودتا دریافت کرده است. در سال ۱۶۲۴، او بر ضد پادشاه اینجو شورش کرد پس از اینکه به عنوان فرمانده نیروی های [[پیونگ‌یانگ|پیونگ یانگ]] برای مبارزه علیه [[توسعه طلبی]] [[منچو]] به [[جبهه شمالی]] فرستاده شد، در حالی که سایر رهبران اصلی کودتا در دربار از پادشاه  پست و پاداش دریافت کرده بودند. یی گوال ۱۲٬۰۰۰ سرباز را به سمت پایتخت هانسانگ رهبری می‌کرد، از جمله ۱۰۰ ژاپنی (که در طول حمله ژاپن به کره ( ۱۵۹۲_۱۵۹۸) به چوسان پناهنده شده بودند)، جایی که یی گوال یک ارتش منظم را تحت فرماندهی ژنرال جانگ مان شکست داد و هان سونگ را در محاصره گرفت این نبرد به نام نبرد جوتان شناخته می شود. اینجو به [[جزیره گانگوا]] گریخت و هانسانگ به دست شورشی ها افتاد. در تاریخ ۱۱ فوریه ۱۶۲۴یی گوال، شاهزاده هیونگان (興安 君، 흥안군) را به عنوان پادشاه جدید معرفی کرد.  با این حال، ژنرال جانگ مان به زودی با یک نیروی دیگر بازگشت و نیروهای یی گوال را شکست داد. نیروهای کره ای به زودی پس از آن پایتخت را به دست گرفتند و یی گوال توسط [[محافظ شخصی]] خود به قتل رسید و این منجر به پایان شورش شد. اگر چه اینجو توانست تاج و تخت خود را حفظ کند، شورش نشان دهنده نقاط ضعف قدرت سلطنتی بود، در حالی که اشراف ادعای برتری داشتند، اشراف با مبارزه علیه شورش قدرت بیشتری به دست آوردند. اقتصاد، که در دوران گوانگ‌هیگون اندکی بهبودی را تجربه کرده بود، دوباره ویران شد و کره برای چند قرن از لحاظ اقتصادی ضعیف باقی ماند.

پس از اینکه چینگ [[پکن]] را در سال ۱۶۴۴ فتح کرد، دو شاهزاده به کره بازگشتند. اولین فرزند اینجو، شاهزاده سوهیون، محصولات فراوانی را از [[دنیای غرب]] از جمله [[مسیحیت]] را با خود به کره آورد، و از اینجو درخواست اصلاحات کرد. با این حال، اینجو محافظه کار این ایده را نمی‌پذیرد؛ و او را به خاطر تلاش برای مدرن کردن کره با اوردن [[کاتولیسیزم|کاتولیسم]] و علوم غربی مورد آزار و اذیت قرار داد. مدت کوتاهی بعد از بازگشت ولیعهد سوهیون به کره نگذشته بود که بدن بی جان وی در اتاق پادشاه پیدا شد در حالی که سر وی شدیداً و به طور مرموزی در حال [[خون ریزی]] بود. گفته می شود پادشاه اینجو پسرش را با قالب مرکبی که ولیعهد از چین آورده بود کشت اما بعضی از تاریخ دانان احتمال می دهند وی با توجه به این حقیقت که خال های سیاهی تمام بدنش را بعد از مرگ فرا گرفته بود و بدن وی به سرعت متلاشی شد، مسموم شده باشد. افراد زیادی از جمله همسرش سعی نمودند تا آنچه که بر سر ولیعهد آمده بود را کشف کنند ولی اینجو دستور فوری تدفین را صادر کرد و عظمت مراسم تشعیع جنازه ولیعهد را کاهش داد. مقبره شاهزاده سوهیون در شهر گویانگ قرار دارد. پادشاه اینجو هرگز از آرامگاه پسرش بازدید نکرد. پادشاه اینجو به جای بزرگترین پسر شاهزاده سوهیون، شاهزاده بزرگ بونگ ریم (که بعدها پادشاه هیوجونگ لقب گرفت) را به عنوان ولیعهد منصوب کرد. مدتی بعد اینجو دستور تبعید سه پسر شاهزاده سوهیون را به جزیره ججو (که از این تبعید تنها پسر جوان تر، شاهزاده گیونگان زنده به سرزمین اصلی بازگشت) و اعدام همسر سوهیون و شاهزاده خانم مین هو را به دلیل خیانت صادر نمود.

امروزه، اینجو اغلب به عنوان یک حاکم ضعیف، دودل و بی ثبات در نظر گرفته شده است؛ زیرا او باعث قیام یی گوال، دو جنگ با منچو و ویرانی اقتصاد شد. او اغلب با مقایسه با پادشاه قبلی گوانگ‌هیگون که کارهای بسیاری انجام داد و از حکومت خلع شد و هیچ نام معبدی دریافت نکرد مقایسه می شود در حالی که اینجو در طول سلطنتش تقریباً هیچ دستاوردی نداشت اما با این وجود به او نام معبدی اعطا کرده‌اند. پادشاه اینجو برای مراقبت نکردن از پادشاهی اش مورد انتقاد است، بسیاری از مردم معتقدند که پادشاه اینجو نمونه ای از سیاستمدارانی است که نباید از آنها پیروی کرد، با این حال، به او برای اصلاح ارتش و گسترش دفاع از کشور برای آماده شدن با جنگ، اعتبار داده شده است، زیرا کشور از سال ۱۵۹۲ تا ۱۶۳۶ چندین جنگ نظامی داشت. اینجو در سال ۱۶۴۹ درگذشت. آرامگاه او در [[گیونگی-دو|استان گیونگی-دو]] و در شهر [[پاجو]] واقع شده است.