اگزیستانسیالیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

 

=== بعد از جنگ جهانی دوم ===

در پی [[جنگ جهانی دوم]]، اگزیستانسیالیسم بدل به جنبش فلسفی و فرهنگی مشهور و قابل توجهی گردید، به ویژه در بین مخاطبین عامهٔ دو نویسندهٔ فرانسوی: [[سارتر]] و [[کامو]]، که مقالات تئوری آن‌ها همچون رمان‌های پرفروش، نمایشنامه‌ها و مجلات پرطرفدارشان در بین مخاطبین جایگاه مهمی پیدا کرده بود. در همین سال‌ها کتاب [[هستی و زمان]] [[هایدگر]] در خارج از [[آلمان]] به شهرت رسید.

[[سارتر]] در رمان [[تهوع]] (۱۹۳۸)، مجموعه داستان کوتاه «دیوار» (۱۹۳۹)، مفاهیم اگزیستانسیالیسم را دستمایه قرار داد و در [[هستی و نیستی]] (۱۹۴۳) اصول فلسفهٔ خویش را بیان نمود. اما دو سال بعد از آزادی [[پاریس]] از اشغال نیروهای [[آلمان|آلمانی]] او و هم قطاران نزدیکش ([[کامو]]، [[سیمون دوبوار]]، [[موریس مرلوپُنتی]] و… - به عنوان پرچم داران جنبشی که اگزیستانسیالیسم خوانده می‌شد؛ شهرت جهانی یافتند. در مدت زمانِ بسیار کوتاهی، [[کامو]] و [[سارتر]] به‌طور خاص، به رهبران [[روشنفکران فرانسهٔ پس از جنگ]] بدل گشتند و با پایان سال ۱۹۴۵ شهرتی فراگیر در بین مخاطبین بدست آوردند. [[کامو]] ویراستار روزنامهٔ بسیار محبوب دست چپی (مقاومت فرانسهٔ سابق)، «کُمبت» بود؛ [[سارتر]] مجلهٔ چپ خود را با نام «لُتامپ مدرن» راه انداخت و دو هفته بعد سخنرانی پر سر و صدا در باب «اگزیستانسیالیسم و [[اومانیسم]]» در ملاقات‌های فشردهٔ «کلاب متنو» ایراد نمود. [[دوبوار]] در جایی می‌نویسد: «هفته‌ای نبود که روزنامه‌ها در مورد ما بحث نکنند»، اگزیستانسیالیسم «اولین پیام‌آور شوق پس از جنگ» شده بود.