آلفرد نوبل: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز تمیزکاری یادکردها (وظیفه ۱۹) |
ویکیسازی |
||
خط ۲۴:
او که متولد [[استکهلم]] بود، همراه با خانوادهاش در سال ۱۸۴۲ به [[سن پترزبورگ]] مهاجرت کرد. در آن جا پدرش (که اولین [[تخته چندلایی]] را اختراع کرده بود) یک کارخانه تسلیحاتسازی ایجاد کرده بود و مینهای آبی میساخت.
آلفرد، در آن شهر، زیر نظر [[نیکلای نیکلایویچ زینین]]، به مطالعه شیمی پرداخت. در سال ۱۸۵۹، کارخانهٔ خانوادگی آنها به عهده پسر دوم، لودویگ نوبل (۱۸۳۱–۱۸۸۸) گذاشته شد که آن را وسعت قابل ملاحظهای بخشید. این شرکت خانوادگی، بعد از مدتی، ورشکسته شد و آلفرد، به همراه خانوادهاش به [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] رفت. وی، تمام وقت خود را به تحقیق دربارهٔ مواد منفجره، مخصوصاً ایمنسازی و استفاده بهتر از نیتروگلیسیرین پرداخت. این ماده ([[نیتروگلیسیرین]]) در سال ۱۸۴۷ توسط [[آسکانیو سوبررو]]، یکی از دانشجویان [[تئوفیل-ژول پلوز|تئوفیل- ژول پلوز]] در [[دانشگاه تورین]] کشف شده بود.
در پی آزمایشها گوناگون، چندین انفجار در کارخانهای که خانواده اش در [[هلنبوری]] خریده بودند به وقوع پیوست که در پی یکی از آن انفجار ها؛ در سال ۱۸۶۴ برادر کوچک آلفرد و چند نفر از کارگران کشته شدند.
خط ۳۵:
== دینامیت ==
نوبل دریافت که اگر نیتروگلیسیرین جذب یک ماده خنثی مانند دیاتومایت گردد، در هنگام جابجایی به مراتب امن تر خواهد بود و آن مخلوط را در سال ۱۸۶۷ به نام دینامیت ثبت کرد. او برای این کار از ترکیب سه واحد نیتروگلیسیرین و یک واحد دیاتومایت (که متشکل از ۸۶٪
امروزه بر روی دینامیتها واژه «[[شدیداً منفجره]]» درج میشود. مفهوم این عبارت این است که این ماده قدرت تخریب بالایی دارد ولی از دستهٔ مواد منفجرهٔ آتشزا نیست. دینامیت اولین مادهٔ منفجرهٔ قابل کنترلی به حساب میرود که از باروت قدرت بیشتری دارد. این ماده ابتدا با نام «گرد منفجرهٔ نوبل» فروخته میشد ولی بعد از معرفی شدنش؛ شهرت بسیاری یافت و به عنوان جایگزین مطمئنی برای باروت و نیتروگلیسیرین مطرح شد. نوبل به دقت بر ساخت و ساز دینامیت نظارت میکرد و سریعاً باعث تعطیلی تولیدکنندگان غیرمجاز آن میشد. هر چند بعضی تجار آمریکایی با ایجاد تغییرات اندکی در ترکیب اصلی؛ او را دور زدند، با این حال دینامیت ثروت قابل توجهی نصیب نوبل کرد.
|