زبان خوارزمی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زبان خوارزمی'''، زبانی ایرانی از شاخهٔ شمالی [[زبان‌های ایرانی میانه]] شرقی است که تا اواخر سده هشتم هجری/ چهاردهم میلادی در سرزمین خوارزم زنده بود و سپس [[زبان ازبکی]] جای آن را گرفت.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|۱۳۸۸|ک=تاریخ زبان‌های ایرانی|ص=95}}</ref> این زبان هم خانوادهٔ زبان‌های سغدی، ختنی (سکایی)، اُسِتی (آسی) و پشتو و همچنین هم ردیف با برخی لهجه‌های ایرانی فلات پامیر است.<ref>{{پک|یارشاطر|1332|ک=چند نکته دربارهٔ زبان خوارزمی|ص=44}}</ref><ref>{{پک|زرشناس|1390|ک=زبان خوارزمی|ص=304}}</ref>

 

 

در پنج قرن نخستین اسلامی، دانشمندان بسیاری از دیار خوارزم برخاستند که از [[محمد بن موسی خوارزمی|محمد خوارزمی]] و [[ابوریحان بیرونی]] و ابولقاسم محمود بن عمر الزمخشری ملقب به «فخر خوارزم» (مؤلف مقدمة الادب) است که اثر او، در قالب فرهنگ، حاوی بدنه اصلی واژگان موجود زبان خوارزمی است.<ref>{{پک|زرشناس|۱۳۷۵|ک=زبان خوارزمی|ص=53}}</ref> علاوه بر این افراد، نجم‌الدین کبری، فخر رازی و مجدالدین بغدادی را می‌توان نام برد.<ref>{{پک|گروه جغرافیا|1390|ک=خوارزم|ص=304}}</ref>