کردکوی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== تاریخچه نام ==

مردم شهر و شهرستان کردکوی از [[قوم تپور|قومیت طبری]] ([[مازندرانی]]) هستند و به زبان [[زبان مازندرانی|طبری]] سخن می‌گویند.<ref>http://www.bandpay.ir/گستره-زبان-مازندراني-،-از-ایران-تا-افغا/</ref>

لهجه مردم کردکوی و [[بندرگز]] یکی از لهجه‌های دوازده‌گانه زبان‌ طبری می‌باشد که در شرق این منطقه زبانی قرار دارد. کِرد «kerd» در زبان طبری به معنای گله‌دار می‌باشد که در لهجه مردم شرق استان مازندران و غرب استان گلستان به صورت کارد گویش می‌شود.<ref>واژه‌نامه بزرگ تبری، گروه پدید آورندگان به سرپرستی: [[جهانگیر نصراشرفی]] و [[حیسن صمدی]]، سال 1377، جلد اول، ص 31</ref> کارد‌‌ها نباید با قوم کُرد که در مناطق غربی ایران زندگی می‌کنند اشتباه گرفته‌شوند. پژوهشگران کِرد ها، گالش ها «Galeš» و مختابادها را دسته ای از رعایای [[مردم تبری|طبری‌تبار]] (مازندرانی) می‌دانند که دامدار بوده و در تابستان‌ها مجبور به ترک جلگه بوده‌اند. '''علی ذبیحی''' پژوهشگر مازندرانی تفاوت بین گالش و کِرد را این‌چنین بیان میکند: گالش «gâleš» امروزه در شمال به معنی فردی است که از رمه گاوان نگهداری می‌کند و با نگهبان گوسفندان که کِرد «kerd» یا «چوپان» نامیده می‌شود فرق دارد.<ref>http://mazandnume.com/fullcontent/15868/گالش-مازندرانی-و-گالش-روسی/</ref> [[مردم مازندرانی|مردم طبری]] به مناطقی که کِرد‌ها در آن ساکن بودند: '''کِردمله (کردمحله)'''، '''کِردخیل'''، '''کِردکتی''' و ... میگفتند. کردکوی تا ۱۹ تیر ۱۳۱۹ به کردمحله (کاردمله) مشهور بوده که در این روز نام کردمحله به کردکوی تغییر داده‌شد. ولی همچنان نیز نام '''کاردمله''' در این منطقه رایج است.

کردکوی در مجاورت ''تمیشه'' باستان قرار دارد که در افسانه‌های [[شاهنامه]] بنای آن را به [[فریدون پسر آبتین]] نسبت داده‌اند.

==اقوام==

* بخشی از مردم کردکوی از منطقه [[جویبار (مازندران)|جویبار]] می‌باشند که از اولین بومیان آن منطقه و اصیل‌ترین مردمان سرزمین مازندران بوده‌اند که با توجه به شرایط پیش آمده در دوره قاجار از جویبار به سمت منطقه کردکوی آمدند؛ و هویت نام خانوادگی آن‌ها مازندرانی است. به گفته باستان شناسان سرزمین کنونی مازندران از قدیمی‌ترین سکونت گاه بشری در حاشیه دریای مازندران بوده که آریایی‌ها پس از استقرار در ایران، تبرستان را «ساتراپی آریایی نژاد» خواندند. مازندران و گیلان در آن زمان، «ساتراپی متحد» خوانده می‌شدند و به «[[فرشوادگر]]» یا «[[پتشخوارگر]]» نامیده شدند. در واقع بعد از مهاجرت آریایی‌ها به ایران، میان آماردها و آریایی‌ها، جنگی درگرفت که در پی این جنگ، قبیله‌های کوچک شکست خوردند و به نوشته برخی دیگر از مورخان «اقوام تپور»، از دیگر اقوام ساکن در مازندران بودند که بعد از پراکنده شدن آماردها در ایران، به مازندران آمدند و سرزمین تپورستان را شکل دادند و جزو طایفه‌های جنگجو به‌شمار می‌آمدند که همواره در سپاه ایرانیان به عنوان گارد سنطنتی حضور داشتند.