زبانهای ایرانی باستان اصطلاحاً به زبانهایی گفته می‌شود که از هنگام جدایی اقوام ایرانی از هم نژادان آریایی شان در اواخر هزاره ۲ پ. م تا اندکی پس از فروپاشی [[شاهنشاهی هخامنشی]] در ۳۳ پ. م در میان اقوام ایرانی در پهنه وسیعی از مرزهای شمالی چین در شرق (در میان قبایل سکایی) تا سواحل شمالی [[دریای سیاه]] و [[دریای آزف]] در غرب (در میان قبایل اسکیتی) و از شمال غرب قلاتفلات ایران (در میان قبایل مادی) تا سواحل [[خلیج فارس]] (در میان قبایل پارسی) رواج داشت. از میان زبانهای ایرانی باستان فقط آثار مکتوب دو [[زبان فارسی باستان]] و اوستایی (با دو گرایش گاهانی و متاخر) وجود دارد. برخی دیگر از زبانهای این دوره که آثار غیر مستقیمی از آنها بر جای مانده، یا بر اساس موازین زبان شناختی تاریخی می‌توان به جودشانوجودشان اطمینان داشت، آراخوسیایی (رُخَجی) باستان، بلخی باستان، پارتی باستان، خوارزمی باستان، سغدی باستان، شیرازی باستان، کرمانی باستان و مادی است.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
تزاز سوی دیگر، پیش از سکاها قوم دیگری به نام کیمبری‌ها در حدود ۱۰۰۰ پ. م در قفقاز و دشت‌های شمالی آن زندگی می‌کردند. آنان در سده ۸ پ. م به مناطق غربی تر مهاجرت کردند و حتی به جنوب مجارستان کنونی رسیدند. خاستگاه نخستین کمیری‌هاکیمبری‌ها احتمالاً بخشی از دشت‌های قزاقستان امورزیامروزی بوده‌است و بدون شک طبقات حاکم آنان به زبان ایرانی سخن می‌گفتند.<ref>{{پک|رضایی باغ‌بیدی|1386|ک=آریایی، زبانها|ص=631-635}}</ref>
