پس از بازگشت به فرامهیم، آمونسن هیچ عذریدلیلی برای تأخیر در عدم برچیدن گروه و کمپ نداشت. شام خداحافظی در کلبه صرف شد و گروه، سگهای باقیمانده و سایر محمولههای همراه را به عرشهٔ کشتی فرام منتقل کرد.فرام،و کشتی در ۳۰ ژانویه ۱۹۱۲ [[خلیج نهنگها]] را به مقصد [[هوبارت]] در [[تاسمانی]] ترک کرد. درمسافرت، طول۵ مسافرتهفته ۵به هفتهای،طول انجامید و آمونسن به تنظیم متن تلگراف پرداخت و نخستین گزارش را برای ارباب رسانه و مطبوعات ارائه نمود.{{sfn|Huntford (''The Last Place on Earth'')|1985|pp=۴۹۳–۹۷}} در هفتم مارس، کشتی فرام به هوبارت رسید. آمونسن به سرعت اطلاع کسب کرد که هیچ خبری دستکم تا آن لحظه از اسکات و گروهش نیست. او دربارهٔ موفقیت این سفر، تلگرامهایی را برای برادرش لئون، نانسن و پادشاه هاکون ارسال نمود که بهطور خلاصه در آن توضیحاتی داده بود. روز بعد، نخستین گزارش کامل از داستان این سفر را به روزنامه {{پم|دیلی کرونیکل|Daily Chronicle}} لندن ارائه داد که پیشتر حقوق انحصاری آن را به این مؤسسه فروخته بود.{{sfn|Huntford (''The Last Place on Earth'')|1985|pp=۵۱۰–۱۱}} فرام، دو هفته در هوبارت توقف داشت و در طول این مدت به گروه [[داگلاس ماوسون]] و کشتی [[اسوای اورورا]] پیوست که در {{پم|بخش خدماتی سورسات قطب جنوب استرالیا|Australasian Antarctic Expedition}} فعال بود. آمونسن تعداد ۱۱ سگ از مجموع سگهایی را که در بازگشت از قطب زنده مانده بودند، به عنوان پیشکش و هدیه به آنها تقدیم کرد.{{sfn|Amundsen | loc=Vol. II | p=۳۵۲}}