آرامگاه شیخ صفی‌الدین اردبیلی: تفاوت میان نسخه‌ها

سردر اصلی و [[کاشی کاری]] بقعه شیخ صفی الدین تا سال ۱۳۲۱ خورشیدی در ضلع شمالی میدان فعلی [[عالی قاپو]] قرار داشته که در آن سال بقایای سردر به دستور اداره کل [[باستان‌شناسی]] برداشته شد و کاشیهای معرق آن فعلاً در انبار بقعه نگهداری می‌شوند. سردر یادشده در زمان [[شاه عباس دوم]] برای بقعه ساخته شد و زیر نظر [[اسماعیل نقاش اردبیلی]] در سال ۱۰۵۷ به اتمام رسید. در حال حاضر هیچ گونه آثاری از این سردر مشهود نیست. امروزه از ضلع خاوری میدان عالی قاپو با گذشتن از در چوبی بزرگ وارد حیاط مشجر مستطیل شکل بقعه به ابعاد ۹۲*۵/۲۶ متر می‌شویم. دور تا دور این حیاط با دیوارهای آجری که از روی ازاره سنگی و به صورت [[تاقنماطاقنما]] ساخته شده محصور گشته‌است. ضلع خاوری حیاط یادشده با دری به ابعاد ۱۴۵۰*۵۷۰ سانتی‌متر غیر مسقف باز می‌شود. این راهرو بینابین حیاط بزرگ مشجر و صحن اصلی قرار دارد. راهروی مذکور با دری در ضلع شمالی به محوطه شهیدگاه و در ضلع جنوبی به محوطه‌ای معروف به [[«چله خانه»]] یا قربان گاه مرتبط می‌شود که در سال‌های اخیر در مشرف به [[شهیدگاه]] مسدود شده‌است. دیوارهای جانبی این راهرو دارای تاقنمایطاقنمای کاشی کاری بوده که به مرور ایمزمان ریخته و اکنون قسمتی از آآن «بازسازی شده‌است. راهروراهروی مذکور با گذشتن از محوطه کوچک درگاه سنگی به صحن اصلی متصل می‌شود. صحن اصلی حیاطی است مستطیل شکل به ابعاد ۴۰/۳۰*۱۰/۱۶ متر مفروش با تخته سنگ‌های صاف که حوضی در وسط آن قرار دارد. درگذشته در وسط این حوض چاه آبی بوده‌است که با استفاده از سطل و طناب برای [[وضو]] گرفتن از آن استفاده می‌شده‌است. این چاه در حال حاضر مسدود شده‌است. از جمله اشیای نفیس بقعهٔ شیخ صفی، «فرش» مشهور اردبیل است که در حال حاضر در موزهٔ [[ویکتوریا و آلبرت]] لندن نگهداری می‌شود.<ref>تاریخ هنر معماری ایران در دوره اسلامی، محمدیوسف کیانی، انتشارات سمت، تهران 1390، ص166</ref>