محمدرضا اصلانی: تفاوت میان نسخه‌ها

اصلانی در تجربه فرهنگی گستره و بزرگ خود، گوناگونی شگفت انگیزی از مهارت های فکری و هنری را گرد آورده است. او در نیم دهه 40 ،همزمان با آغاز به فعالیت رادیو تلویزیون ملی ایران همکاری خود را با این موسسه زیر نظر [[فریدون رهنما]] در فعالیت های گرافیک و فیلمسازی آغاز کرد و از همان ابتدا در آثار خویش هم خبر از تاثیر گزاری اسطوره ها و تاریخ ایران را نشان می داد و هم یک نوآوری کاملاً پیشتر از زمانه اش. این همان دوره ای است که اصلانی بیشتر از سر تصادف از نقاشی به سوی سینما کشیده شد، در حالی که ادبیات و علاقه به آثار ادبی کهن ایرانی از نوجوانی با او بود. گرایش او به سینما همچون ادبیات از ابتدا رنگ و بویی بروشنی از عرفان داشت. در حقیقت، آشنایی او با فلسفه و هنر غرب که بسیار زود و از همان دوران جوانی انجام گرفت و او را با فلسفه اگزیستانسیالیستی، با سینمای موج نو فرانسه و هنر نقاشی کلاسیک ومدرن اروپایی آشنا کرد، با پیشینه آشنایی او با ادبیات کلاسیک ایران ترکیب شد و تا به امروز با او باقی ماند به صورتی که اثر این فرایند را بر تقریباً تمام کارهای وی می توان دید. در سینمای اصلانی از نخستین فیلمش [[جام حسنلو]](1346) که نمونه آخری از آن را در همین اواخر بار دیگر ساخت (در سال 1394) ، تا [[شطرنج باد]](1355) ، [[چیغ]](1375) و تا واپسین فیلم هایش : [[تهران ، هنر مفهومی]](1387)و [[آتش سبز]] (1386) یک خط منسجم فکری را در زمینه فلسفه، احساس شاعرانه و استفاده از سینما به مثابه ابزاری برای بیان فلسفی - شاعرانه می توان مشاهده کرد. جایگاه اصلانی در فرهنگ و هنر ایران در طول پنجاه سال کار فعال او که هرگز نه تنها قطع نشد بلکه یک پیوستار کامل را رقم زده است که گویای جایگاهی برای عاشق به فلسفه و احساس و زیباشناساسی است. این حس ها را اصالنی از یک سو به فیلم هایش منتقل می کند و از سوی دیگر، با این کار گویی به دنبال آن نیز هست که هویتی بسازد که برای خمیر مایه آن از تاریخ و شعر و [[اسطوره شناسی]] ایرانی در عمیق ترین معنای آن، بهره می گیرد؛ هویتی در خور ایرانی که به گمان او، امروز تاریخ وهویت خود را گم کرده است. اما اصلانی این کار را با همان فاصله ای از خودباختگی در برابر غرب انجام می دهد که با دوری جستن از توهمات ملی گرایانه ی سطحی. از این رو حتی هنگامی که وی به ساختن مجموعه هایی برای تلویزیون نیز دست می زند همچون [[سمعک عیار]](1353) ، [[منطق الطیر]](1380) رد پای عرفان از یک سو و مدرنیسم روشنفکرانه و فلسفه غرب از سوی دیگر در کار او برجسته هستند. سینما و شعر اصلانی مخاطبان گسترده را هدف نمی گیرد؛ سینمای صنعتی را نفی نمی کند اما آن را کار خود نمی داند و در سینما هنری همچون نقاش یا شاعر ، مستقل از جریاناتِ بدنه کار می کند ؛ با وجود این، او نخبه گرا نیز نیست.