محمد تقی: تفاوت میان نسخه‌ها

[نسخهٔ بررسی‌نشده][نسخهٔ بررسی‌نشده]
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۹:
 
'''محمد بن علی بن موسی''' (زاده [[۹ رجب]] سال [[۱۹۵ (قمری)|۱۹۵]] در [[مدینه]]<ref>عبدالرزاق موسوی مقرم، وفاة الامام الجواد (ع)، قم، انتشارات الشریف الرضی، چاپ اول، ۱۴۱۲ق، ص۷</ref> - درگذشته [[۳۰ ذی‌القعده]] سال [[۲۲۰ (قمری)|۲۲۰]] در [[بغداد]]) مکنّی به '''ابوجعفر'''، ملقب به '''جواد''' (بخشنده) و '''تقی''' (پرهیزگار)، نهمین [[امام]] [[شیعیان]] دوازده‌امامی بعد از پدرش [[علی بن موسی الرضا]] و پیش از پسرش [[علی النقی|هادی]] می‌باشد.
محمد تقی در سال [[۱۹۵ (قمری)|۱۹۵]] هجری در [[مدینه]] به دنیا آمد و در دوران کودکی، پدرش از دنیا رفت. دورنمای یک امام نابالغ تردیدهای زیادی در جامعه شیعه ایجاد کرد. شیعیانی که بلوغ را لازمه امامت می دانستند به سمت احمدبن موسی، عموی جواد تمایل پیدا کردند و فرقه احمدیه را شکل دادند و یا معتقد شدند امامت با کاظم، خاتمه پیدا کرده و فرقه واقفیه را تشکیل دادند. در مقابل حامیان جواد استدلال می کردند که علم امامت ربطی به سن و سال ندارد، به این دلیل که در کودکی به برخی پیامبران چون عیسی وحی شده است. همچنین شیعیان و فقهای شیعه در موقعیتهای مختلف از جمله موسم حج جوادبا راطرح ازسوالهایی لحاظجواد علمیرا آزمایش می کردند که در نتیجه آن اکثریت شیعه به امامتش معتقد شدندماندند.<ref همچنینname=":0" />

عباسیان که ازدواج جواد با دختر مامون و ورودش به دستگاه خلافت را بر خلاف منافع خود می دانستند، با برگزاری مناظراتمناظره های علمی سعی داشتند او را تحقیر کنند اما جواد با وجود خردسالی به همه این سوالات پاسخ می داد.<ref name=":0" />
 
در نهایت [[مأمون]] او را به [[بغداد]] فراخواند و دخترش، ام فضل، را به ازدواج او درآورد. بعدها جواد اجازه پیدا کرد به [[مدینه]] برگردد اما ام فضل، که از او صاحب فرزند نمی شد، با او سر ناسازگاری گذاشته بود. جواد با یکی از کنیزانش به نام سمانه ازدواج کرد. هادی، امام دهم، حاصل این ازدواج می باشد. بعد از مرگ مأمون، جواد که مورد سوء ظن واقع شده بود دوباره به بغداد فراخوانده شد و بنا به برخی روایات شیعی، به تحریک خلیفه جدید، [[معتصم]]، و به دست همسرش ام فضل مسموم شد. جواد با ۲۵ سال عمر، کوتاه‌ترین دوران زندگی را در بین ائمه شیعیان دوازده امامی به خود اختصاص داده است.<ref name="shia islam">{{cite book|last = Tabatabaei|first = Sayyid Mohammad Hosayn|authorlink = Allameh Tabatabaei|title = Shi'ite Islam|url=http://books.google.com/books?id=Be5DeNM8d1EC&pg=PA258|year = 1975|isbn = 0-87395-390-8| others=Translated by [[Seyyed Hossein Nasr|Sayyid Hossein Nasr]]|publisher=State University of New York Press|page=183}}</ref><ref>{{cite book |title=A Brief History of The Fourteen Infallibles |publisher=Ansariyan Publications |pages=146}}</ref>
 
==نام و القاب==
امام نهم شیعیان دوازده امامی، نامش محمد و کنیه اش ابوجعفر و القاب او تقی و جواد است.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی۱=پیشوایی |نام۱=مهدی |عنوان=سیره پیشوایان، فصل نهم |مکان=قم}}</ref> در احادیث شیعه با عنوان ابوجعفر از او یاد می شود<ref>{{cite web |last1=Medoff |first1=Louis |title=MOḤAMMAD AL-JAWĀD, ABU JAʿFAR |url=http://www.iranicaonline.org/articles/mohammad-al-jawad |website=Encyclopaedia Iranica}}</ref> و برای اینکه با [[محمد باقر]]، امام پنجم، که او هم ابوجعفر نامیده می شد، اشتباه نشود، تاریخ نویسان به او ابوجعفر ثانی می گفتند. کنیه خاص آن امام ابوعلی است. علاوه بر جواد القاب دیگری مثل تقی ، زكی‌، مرتضی‌، قانع‌، رضی‌، مختار، متوكل‌، مرضی‌، متقی‌، منتجب‌، عالم‌ ربانی ‌و هادی‌ هم برایش ذکر شده است. به نقل از صاحب کتاب القاب الرسول و عتره، امام جواد در میان مردم به القابی چون اعجوبه‌ اهل‌البیت‌، نادره‌الدهر، بدیع‌الزمان‌، عیسی‌ثانی‌، و ذوالكرامات هم شهرت داشته است. پدرش او را صادق‌، صابر، فاضل‌، قره‌اعین‌المؤمنین‌، و غیظ ‌الملحدین می خوانده است.