زبان فارسی در هند: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Laxesuomex (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Laxesuomex (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''زبان و ادب فارسی در هند''' سابقهٔ دیرینهای دارد. دربارهٔ پیشینهٔ رواج زبان و ادب پارسی در شبهقاره، از مدارک تاریخی چنین برمیآید که در سدهٔ سوم هجری، برای نخستین بار هندوان فرصت یافتند تا با فارسیزبانان آشناییِ مؤثر پیدا کنند. در آن زمان بنا به قول ابن حوقل در صورهالارض و اصطخری در المسالک و الممالک، مردمِ «مُلتان» و «منصوره» به [[زبان عربی]] و سِندی، و مردم «مُکران»، به [[زبان فارسی]] سخن میگفتند. در اوایل سده چهارم هجری، در سِند شاعری ظهور کرد مشهور به [[رابعه بنت کعب]] که اشعار فصیح دلکشی از او در قدیمیترین تذکرهها نقل شدهاست و میرسانَد که در زمان او، زبان فارسی در [[ایالت سند|سِند]] رواج داشتهاست.<ref>[http://persianacademy.ir/userfiles/file/gozaresh02/daneshname02.pdf گزارش فرهنگستان زبان و ادب فارسی. ص 63]</ref>
زبان فارسی پیش از آنکه [[هندوستان]] مستعمره [[انگلستان]] شود، دومین [[زبان رسمی]] این کشور (در دوره گورکانیان زبان رسمی) و زبان فرهنگی و علمی بهشمار میرفت. اما پس از استعمار، [[انگلیسیها]] در سال ۱۸۳۲ میلادی با اجبار [[زبان انگلیسی]] را جایگزین [[زبان فارسی]] کردند.<ref>Clawson, Patrick. ''Eternal Iran'', 2005, {{ISBN|1-4039-6276-6|en}}, Palgrave Macmillan, p.6</ref>
زبان فارسی در دورهٔ [[غزنویان]] به [[هند]] راه یافت در آن دوره پارسی، زبان ادبیات، شعر، فرهنگ و دانش بود. با تأسیس [[امپراتوری مغول هندوستان]] به اوج پیشرفت خود در هند رسید و زبان رسمی [[هندوستان]] شد.
|