یزید بن معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
After failed attempts to regain the confidence of Ibn al-Zubayr and the people of the Hejaz through diplomacy, Yazid sent an army to end the rebellion |
The army defeated the Medinese in the Battle of al-Harrah in August 683 and the city was given over to three days of pillage. |
||
خط ۲۳:
'''یزید پسر معاویه پسر ابی‌سفیان''' ({{lang-ar|يزيد بن معاوية بن أبي سفيان}})، همچنین شناخته شده با نام '''یزید یکم''' (درگذشتهٔ ۶۴ هجری) دومین [[فهرست خلفا و امرای اموی|خلیفه اموی]] بود. وی از سال ۶۰ هجری تا زمان درگذشتش در ۶۴ هجری [[خلافت]] کرد. یزید نخستین کسی بود که به‌صورت موروثی خلیفه شد، و خلافتش به خاطر قتل [[حسین بن علی|حسین ابن علی]] نوه [[محمد]] پیامبر اسلام و آغاز بحرانی با نام [[فتنه دوم]] شناخته می‌شود.
[[معاویه]] در سال ۵۶ هجری او را به عنوان خلیفه بعدی پیشنهاد داد که با مخالفتِ چندین مسلمان صاحب‌نام از حجاز مواجه شد؛ در همین رابطه، پس از مرگ معاویه در ۶۰ هجری، [[حسین ابن علی]] و [[عبدالله ابن زبیر]] او را به عنوان [[خلیفه]] به رسمیت نشناختند و به حرم [[مکه]] فرار کردند. سپس حسین برای آغاز شورشی علیه یزید راه [[کوفه]] در پیش گرفت که در مسیر به‌همراه همراهان کم‌تعدادش توسط سپاهیان خلیفه در [[نبرد کربلا]] کشته شد. قتل حسین به بروز انزجار در حجاز منجر شد و ابن زبیر علم مخالفت با یزید را در حجاز برافراشت و مردمان بسیاری از مکه و مدینه به حمایت از او برخاستند. یزید ابتدا تلاش کرد با توسل به دیپلماسی، اعتماد ابن زبیر و حجازیان را کسب کند اما ناموفق بود، پس سپاهی را برای سرکوب شورش راهی [[حجاز]] کرد. سربازان اموی در [[ماجرای حره|نبرد حره]]
تاریخ‌دانان معاصر یزید را به عنوان فرمانروایی توانا می‌شناسند که فقط نسبت به پدرش کمتر موفق بود.{{sfn|Wellhausen|1927|p=168}}{{sfn|de Goeje|1911|page=30}}{{sfn|Hawting|2002|pp=309–311}}{{sfn|Lewis|2002|page=۶۸}} با این حال یزید از نظر بسیاری از [[مسلمانان]] حاکمی ستمگر و غیرمشروع بوده است.{{sfn|Hawting|2002|pp=۳۰۹–۳۱۱}} خلافت موروثی، کشته شدن حسین در نبرد کربلا و رویداد حره و حمله به مدینه توسط نیروهای او مهم‌ترین دلایل این شهرت او هستند.{{sfn|Hawting|2002|pp=۳۰۹–۳۱۱}}
فوس، تاریخ‌نگار معاصر که اخیراً به بررسی تلاش‌های معاویه در راستای ساختن دولتی متمرکز به مرکزیت سوریه پرداخته‌است، از این می‌نویسد که شورش‌هایی که پس از مرگ معاویه علیه یزید از حجاز برخاست حاصل استفاده بزرگان قریش از «حسادت» اعرابِ عربستان نسبت مردم سوریه بود زیرا اعراب احساس می‌کردند که با انتقال مرکزیت قدرت به جایی دور از مکه و مدینه، به آنان «خیانت» شده‌است و همین مسئله آن‌ها را به متحدِ طبیعی بزرگان قریش در راستای ادعایشان بر خلافت بدل کرده بود.<ref name=":0">{{Cite journal|last=Shaddel|first=Mehdy ‘May’|title=Yazid I b. Moʿāwiya (Encyclopaedia Iranica)|url=https://www.academia.edu/15116039/Yazid_I_b._Moʿāwiya_Encyclopaedia_Iranica_|journal=Encyclopaedia Iranica|language=en}}</ref>
| |||