'''یزید بن معاویه بن ابی‌سفیان''' ({{lang-ar|يزيد بن معاوية بن أبي سفيان}}) (درگذشتهٔ ۶۴ هجری) دومین [[فهرست خلفا و امرای اموی|خلیفه اموی]] بود. او از ۶۰ هجری تا زمان درگذشتش در ۶۴ هجری [[خلافت]] کرد. یزید نخستین کسی بود که به‌صورت موروثی خلیفه شد، و خلافتش به خاطر قتل [[حسین بن علی|حسین ابن علی]] نوه [[محمد]]، پیامبر اسلام، و آغاز بحرانی با نام [[فتنه دوم]] شناخته می‌شود.
[[معاویه]] در ۵۶ هجری او را به عنوان خلیفه بعدی پیشنهادمعرفی کرد که با مخالفتِ چندین مسلمان صاحب‌نام از حجاز مواجه شد؛ در همین رابطه، پس از مرگ معاویه در ۶۰ هجری، [[حسین ابن علی]] و [[عبدالله ابن زبیر]] او را به عنوان [[خلیفه]] به رسمیت نشناختند و به حرم [[مکه]] فرار کردند. سپس حسین برای آغاز شورشی علیه یزید راه [[کوفه]] را در پیش گرفت که در مسیر به‌همراه همراهان کم‌تعدادش توسط سپاهیان خلیفه در [[نبرد کربلا]] کشته شد. قتل حسین به بروز انزجار در حجاز منجر شد و ابن زبیر علم مخالفت با یزید را در حجاز برافراشت و مردمان بسیاری از مکه و مدینه به حمایت از او برخاستند. یزید ابتدا تلاش کرد با توسل به دیپلماسی، اعتماد ابن زبیر و حجازیان را کسب کند اما ناموفق بود، پس سپاهی را برای سرکوب شورش راهی [[حجاز]] کرد. سربازان اموی در [[ماجرای حره|نبرد حره]] اهالی مدینه را شکست دادند و سه روز شهر را غارت کردند. سپس سپاه خلیفه به سمت مکه به راه افتاد و شهر را [[محاصره مکه (۶۸۳)|محاصره]] کرد. این محاصره چند هفته طول کشید، اما با مرگ یزید محاصره پایان یافت. یزید بن معاویه در سال ۶۴ هجری درگذشت و با مرگ او، خلافت اسلامی درگیر جنگ داخلی شد.
یزید از نظر بسیاری از [[مسلمانان]] به دلیل خلافت موروثی، کشته شدن حسین و حمله به مدینه حاکمی ستمگر و نامشروع بود. مورخان معاصر نگاه معتدل‌تری به او دارند و او را فرمانروایی توانا می‌دانند که نسبت به پدرش به موفقیت‌های کمتری دست یافت.
