اریش فون فالکنهاین: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
اصلاح ویرایشی
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: دوجناحی⟸دو جناحی، فرماندهین⟸فرماندهان
خط ۴۲:
وی پس از شکست آلمان‌ها در [[نبرد اول مارن]]، در روز ۱۴ سپتامبر ۱۹۱۴ جانشین [[هلموت فون مولتکه (جوانتر)]] به عنوان رئیس ستاد کل گردید. وی در جبهه بلژیک می‌کوشید ارتش‌های بریتانیا و فرانسه را در تلاشی متقابل که به «مسابقه به سوی دریا» معروف شد، از جناحین دور بزند تا اینکه هر دو متخاصم به دریا رسیدند و دیگر امکان مانور جناحی و محاصره ای وجود نداشت. بریتانیایی‌ها و فرانسویان سرانجام توانستند پیشروی آلمان‌ها را در نبرد اول ایپره (اکتبر تا نوامبر ۱۹۱۴) متوقف سازند.
 
پس از تهاجم وسیع روس‌ها به [[گالیسیا (اروپای شرقی)]] و درخواست کمک ستاد ارتش اتریش_مجارستان از آلمان، او مصمم گردید که به شرق برود در نتیجه قطار حامل وی و قیصر ویلهلم به شرق منتقل شدند. این عمل برای فرماندهینفرماندهان عالی آلمان در جبهه شرق یعنی هیندنبورگ و لودندورف که می‌خواستند اوضاع جبهه شرقی را مطابق میل خود پیش ببرند، ضربه ای بود؛ این دو دائماً در برابر طرح‌های فالکنهاین، طرح‌های رقابت آمیز ارائه می‌داده و گناه هر اشتباهی را به گردن وی می‌انداختند. ژنرال هیندنبورگ و رئیس ستاد وی ژنرال لودندورف می‌خواستند طرحی شبیه [[طرح اشلیفن]] را علیه روس‌ها اجرا کنند اما فالکنهاین از شکست این طرح در جبهه غرب آموخته بود که نیروهایی که در درون یک دایره حرکت می‌کنند، کندتر از نیروهایی راه می‌روند که در یک خط مستقیم به عقب می‌نشینند و در نتیجه روس‌ها حتماً فرار می‌کنند. پس از مباحثات شدید، قیصر ویلهلم از نظریات رئیس ستادش جانبداری نمود. در دوم ماه مه نیروهای مشترک آلمان و اتریش_مجارستان به [[گورلیتس (ناحیه)]] که جبهه ای به طول ۴۵ کیلومتر بود، یورش برده و با بازپس‌گیری پره میشل (به لهستانی Przemyśl) و لمبرگ (Lemberg) بخش اعظم گالیسیای شرقی را باز پس گرفتند. جبههٔ روس‌ها در هم شکسته شد و این تنها نفوذ واقعی در تمامی جنگ بود؛ یعنی رخنه ای که به قدر کافی هم پهن و هم عمیق بود که روس‌ها نتوانند آنرا پر کنند.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی۱=تایلور |نام۱=ای جی پی |عنوان=جنگ جهانی اول |صفحه=101}}</ref>
 
این نظامی پروسی استراتژی تهاجمی در جبهه غرب را ترجیح می‌داد در حالی که در جبهه شرق عملیات‌های محدودی اجرا می‌کرد: امید وی این بود که اگر روسیه را چندان خوار نکنند این کشور راحتتر آتش‌بس جداگانه ای را بپذیرد. چنین عقیده ای وی را با ژنرال هیندنبورگ و ژنرال [[لودندورف]] که خواستار تهاجماتی وسیع در جبهه شرق بودند، در تقابل قرار داد. سرانجام خواه به امید این که یک کشتار غول آسا رهبران اروپایی را به پایان دادن به جنگ وادارد یا خواه به امید کم ضررتر کردن تلفات جنگیِ آلمان نسبت به فرانسه، یک [[جنگ فرسایشی]] را_چنان‌که در خاطرات پس از جنگش گفت_ در [[نبرد وردن]] در ابتدای ۱۹۱۶ پی ریزی نمود. با وجود اینکه بیش از دویست و پنجاه هزار نفر در پایان نبرد وردن کشته شدند و از همین جهت فالکنهاین را «آسیابان خونِ وردون» لقب دادند، هیچ‌یک از طرفین تصمیم قاطع خود را تغییر ندادند. بر خلاف آنچه فالکنهاین می‌پنداشت، فرانسویان می‌توانستند تلفات لشکرهایی که به وردون می‌فرستادند را محدود کنند. مارشال [[فیلیپ پتن]] فرانسوی نیروهایش را تا زمانی که تلفاتش به ۵۰ درصدِ پیاده نظامش رسید، در خط وردون نگه داشت و سپس آنجا را رها کرد. فرایند پیش و پس بردن لشکرها در طول این نبرد شبیه به کارکرد دستگاه چرخابی بود که آب را دائماً بالا برده و سپس آنرا تخلیه می‌کند.{{sfn|Smith|Audoin-Rouzeau|Becker|2003|p=82}}{{sfn|Cowley|Parker|1996|p=۳۶۱}} پس از شکست نسبی در نبرد وردن، در کنار عقبگردهایی که در جبهه شرق دیده شدند (من جمله تهاجم بروسیلوف و ورود رومانی به جنگ در جرگه متفقین)، آغاز عملیات مشترک آنگلو_فرانسوی در سُم (که به [[نبرد سم]] شهرت یافت) و دسیسه چینی‌های ژنرال هیندنبورگ و ژنرال لودندورف بر علیه وی، وی از مقام ریاست ستاد کل برکنار شده تا هیندنبورگ جایش را بگیرد.
 
== رومانی(۱۹۱۷_۱۹۱۶) ==
پس برکناری از ریاست ستاد وی را به فرماندهی ارتش نهم در [[ترانسیلوانی]](۶ سپتامبر ۱۹۱۶) گماشته تا در ماه اوت، یک تهاجم دوجناحیدو جناحی علیه رومانی با همکاری نیروهای ژنرال [[مکنسن]] را پایه ریزد. نیروهای وی در کمتر از چهار ماه به کمک نیروهایی از اتریش_مجارستان و عثمانی بر ارتش نسبتاً بزرگ اما بی تجربه، بد تجهیز شده و کم آموزش دیدهٔ رومانی غلبه نموده و بخارست را متصرف شدند.
 
== منابع ==