جان باردین: تفاوت میان نسخه‌ها

باردین در شهر مَدیسون در ایالت [[ویسکانسین]] آمریکا زاده شد. پدر او، چارلز باردین، نخستین رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه ویسکانسین بود. باردین در سن ۱۵ سالگی از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد و در همان سن تحصیلات دانشگاهی خود را شروع کرد. وی تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته [[مهندسی برق]] در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد از [[دانشگاه ویسکانسین-مدیسن]] به ترتیب در سال‌های ۱۹۲۸ و ۱۹۲۹ میلادی به پایان رساند و در سال ۱۹۳۶ میلادی از [[دانشگاه پرینستون]] در رشته [[ریاضی فیزیک]] درجه دکترا گرفت. او چند سال بعد در [[دانشگاه مینه‌سوتا]] تدریس کرد و در سال ۱۹۴۵ میلادی به آزمایشگاه‌های تلفن [[گراهام بل]] انتقال یافت. در آن‌جا بود که با همکاری [[ویلیام شاکلی]] و [[والتر برتن]] به اختراع [[ترانزیستور]] توفیق یافت و به اشتراک این دو به دریافت [[جایزه نوبل فیزیک]] سال ۱۹۵۶ میلادی نایل آمد. باردین از سال ۱۹۵۱ به بعد با درجهٔ استادی فیزیک در [[دانشگاه ایلینوی]] مشغول به کار شد. در سال ۱۹۷۱، [[موسسهمؤسسه مهندسان برق و الکترونیک]] به پاس خدمات ارزنده جان باردین در درک [[رسانش الکتریکی]] جامدات، اختراع [[ترانزیستور]] و همچنین ارائه نظریه میکروسکوپی [[ابررسانایی]]، به او [[مدال افتخار موسسهمؤسسه مهندسان برق و الکترونیک]] را اهدا کرد. همچنین یک سال بعد در سال ۱۹۷۲، باردین به همراه [[لئون نیل کوپر]] و [[جان رابرت شریفر]] دومین جایزه نوبل فیزیک خود را برای ارائه [[نظریه بی‌سی‌اس]] در مورد [[ابررسانایی]] به دست آورد.<ref>کتاب ابررسانایی نوشته ایزاک آسیموف صفحهٔ ۵۰</ref> او تنها فیزیک‌دانی است که دو بار موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیک شده‌است.<ref>مهدی صارمی‌فر</ref><ref>http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/facts/physics/index.html</ref> وی در سال ۱۹۹۱ در سن ۸۲ سالگی درگذشت.